4 de marzo de 2014

Pero Meogo


Nove Cantigas de Amigo


I

A mi amigo, a quien promesa le hablé,
por miedo a vos, madre, le mentiré;
y si no voy, se enojará.

Promesa di de a la fuente irlo a ver
a donde los ciervos van a beber,
y si no voy, se enojará.

Y de mentirle no tengo valor,
mas le mentiré por vuestro temor;
y si no voy, se enojará.

Y cómo mentirle en verdad no sé,
mas, por miedo a vos, yo le mentiré;
y si no voy, se enojará.



II

Aunque hermosa, muy enojada estoy
con mi amigo, que me demandó hoy
que a la fuente lo vaya a ver,
a donde los ciervos van a beber
.

No me equivoco en con él me enojar
pues se atrevió a venirme a demandar
que a la fuente lo vaya a ver,
a donde los ciervos van a beber
.

Ciertamente por simple me tenía
pues no vino y aun así me pedía
que a la fuente lo vaya a ver,
a donde los ciervos van a beber
.



III

—Tal va ya mi amigo con mi amor y mi ley
como va el ciervo herido del montero del rey.

Tal va ya mi amigo, madre, con este amor,
como va el ciervo herido del montero mayor.

Y si va él herido, irá a morir al mar;
así hará mi amigo, si no lo sé cuidar.

—Ay, guardaros vos, hija, pues a alguno andar vi
que se hizo el desdichado para ganarme a mí.

Ay, guardaros vos, hija, pues a alguno vi andar
que se hizo el desdichado para a mí me ganar.



IV

Ay, ciervos del monte, os vengo a preguntar:
se marchó mi amigo y, de allá tardar,
¿qué haré yo, bonita?

Ay, ciervos del monte, bien vais a entender:
se marchó mi amigo y quería saber
¿qué haré yo, bonita?



V

Se levantó al alba, pronto, la bonita,
lava su cabello en la fontana fría,
dichosa de amores, de amores dichosa.

Se levantó al alba, pronto, la lozana,
lava su cabello en la fría fontana,
dichosa de amores, de amores dichosa.

Lava su cabello en la fontana fría;
pasó allí su amigo, que bien la quería,
dichosa de amores, de amores dichosa.

Lava su cabello en la fría fontana;
pasó allí su amigo, que mucho la amaba,
dichosa de amores, de amores dichosa.

Pasó allí su amigo, que bien la quería;
el ciervo en el monte el agua molvía,
dichosa de amores, de amores dichosa.

Pasó allí su amigo, que tanto la amaba;
el ciervo en el monte movía el agua,
dichosa de amores, de amores dichosa.



VI

En las verdes hierbas
vi estar las ciervas,
mi amigo;

en los verdes prados
vi a los ciervos bravos,
mi amigo.

Y con gusto de ellas
lavé yo mis trenzas,
mi amigo;

y con gusto de ellos
lavé mis cabellos,
mi amigo.

Cuando los lavé
de oro los trencé,
mi amigo;

cuando las lavara
de oro las trenzara,
mi amigo.

De oro los trencé
y os esperé,
mi amigo;

de oro las trenzara
y os esperaba,
mi amigo.



VII

Madre: os ruego en caridad
que me digáis la verdad:
si osará mi amigo
ante vos hablar conmigo
.

Pues ya tengo su recado,
quiero aquí saber de grado
si osará mi amigo
ante vos hablar conmigo
.

Madre: iré al monte, a la fuente
de los ciervos, prontamente,
si osará mi amigo
ante vos hablar conmigo
.



VIII

Fuisteis, hija, a bailar
y os rasgasteis el brial;
pues viene el ciervo ahí
esta fuente seguidla bien,
pues viene el ciervo ahí
.

A la fiesta, hija, habéis ido
y os rasgasteis el vestido;
pues viene el ciervo ahí
esta fuente seguidla bien,
pues viene el ciervo ahí
.

Y os rasgasteis el brial
que hicisteis a mi pesar;
pues viene el ciervo ahí
esta fuente seguidla bien,
pues viene el ciervo ahí
.

Y os rasgasteis el vestido
que hicisteis a pesar mío;
pues viene el ciervo ahí
esta fuente seguidla bien,
pues viene el ciervo ahí
.



IX

—Decid, hija mía, hija bonita:
¿por qué tardáis en la fontana fría?
Amores tengo.

—Decid, hija mía, hija lozana:
¿por qué tardáis en la fría fontana?
Amores tengo.

Tardé, madre, en la fontana fría,
ciervos del monte el agua revolvían.
Amores tengo.

Tardé, madre, en la fría fontana,
ciervos del monte movían el agua.
Amores tengo.

—Mentís, hija mía, mentís por amigo;
nunca vi ciervo que revuelva el río.
Amores tengo.

—Mentís, hija mía, mentís por amado;
nunca vi ciervo que mueva el remanso.
Amores tengo.



Universo Cantigas. Pero Meogo
B. D. Lírica Profana Galego-Portuguesa. Pero Meogo
Armando López Castro. El cancionero de Pero Meogo
Djordjina Trubarac. La novena cantiga de Pero Meogo y los textos europeos
Cantigas Medievais Galego Portuguesas. Pero Meogo
Rip Cohen, 500 Cantigas d’ Amigo: Edição Crítica / Critical Edition
Trad. E. Gutiérrez Miranda 2014




I

O meu amig’, a que preito talhei,
con vosso medo, madre, mentirlh’ ei;
e se non for, assanhars’ á.

Talheilh’ eu preito de o ir veer
ena fonte u os cervos van bever,
e se non for, assanhars’ á.

E non ei eu de lhi mentir sabor,
mais mentirlh’ ei eu con vosso pavor;
e se non for, assanhars’ á.

De lhi mentir nengún sabor non ei;
con vosso med’ a mentirlh’ averei;
e se non for, assanhars’ á.


II

Por mui fremosa, que sanhuda estou
a meu amigo, que me demandou
que o foss’ eu veer
a la font’ u os cervos van bever.

Non faç’ eu torto de mi lh’ assanhar
por s’ atrever el de me demandar
que o foss’ eu veer
a la font’ u os cervos van bever.

A feito me ten ja por sendía,
que el non vén mas ora envía
que o foss’ eu veer
a la font’ u os cervos van bever.


III

—Tal vai o meu amigo con amor que lh’ eu dei
come cervo ferido de monteiro d’el-Rei.

Tal vai o meu amigo, madre, con meu amor,
come cervo ferido de monteiro maior.

E se el vai ferido, irá morrer al mar;
’sí fará meu amigo, se eu del non pensar.

—E guardádevos, filha, ca ja m’ eu a tal vi
que se fezo coitado por guaanhar de mí.

E guardádevos, filha, ca ja m’ eu vi a tal
que se fezo coitado por de min guaanhar.


IV

Ai, cervos do monte, vin vos preguntar:
fois’ o meu amig’ e, se alá tardar,
que farei, velida?

Ai, cervos do monte, vin vo-lo dizer:
fois’ o meu amig’ e querría saber
que farei, velida?


V

Levous’ aa alva, levous’ a velida;
vai lavar cabelos na fontana fría,
leda dos amores, dos amores leda.

Levous’ aa alva, levous’ a louçana;
vai lavar cabelos na fría fontana,
leda dos amores, dos amores leda.

Vai lavar cabelos na fontana fría;
passou seu amigo, que lhi ben quería,
leda dos amores, dos amores leda.

Vai lavar cabelos na fría fontana;
passou seu amigo, que a muit’ amava,
leda dos amores, dos amores leda.

Passou seu amigo, que lhi ben quería;
o cervo do monte a augua volvía,
leda dos amores, dos amores leda.

Passou seu amigo, que a muit’ amava;
o cervo do monte volvía a augua,
leda dos amores, dos amores leda.


VI

Enas verdes ervas
vi anda-las cervas,
meu amigo:

enos verdes prados
vi os cervos bravos,
meu amigo.

E con sabor delas
lavei mías garcetas,
meu amigo;

e con sabor delos
lavei meus cabelos,
meu amigo.

Des que los lavei,
d’ ouro los liei,
meu amigo;

des que las lavara,
d’ ouro las liara,
meu amigo.

D’ ouro los liei
e vos asperei,
meu amigo;

d’ ouro las liara
e vos asperava,
meu amigo.


VII

Preguntar vos quer’ eu, madre,
que mi digades verdade:
se ousará meu amigo
ante vós falar comigo.

Pois eu mig’ ei seu mandado,
querría saber de grado
se ousará meu amigo
ante vós falar comigo.

Irei, mha madre, a la fonte
u van os cervos do monte,
se ousará meu amigo
ante vós falar comigo.


VIII

Fostes, filha, eno bailar
e rompestes i o brial;
poi-lo cervo i vén
esta fonte seguídea ben,
poi-lo cervo i vén.

Fostes, filha, eno loír
e rompestes i o vestir;
poi-lo cervo i vén
esta fonte seguídea ben,
poi-lo cervo i vén.

E rompestes i o brial
que fezestes ao meu pesar;
poi-lo cervo i vén
esta fonte seguídea ben,
poi-lo cervo i vén.

E rompestes i o vestir
que fezestes a pesar de min;
poi-lo cervo i vén
esta fonte seguídea ben,
poi-lo cervo i vén.


IX

—Digades, filha, mha filha velida:
por que tardastes na fontana fría?
—Os amores ei.

Digades, filha, mha filha louçana:
por que tardastes na fría fontana?
—Os amores ei.

Tardei, mha madre, na fontana fría,
cervos do monte a augua volvían.
Os amores ei.

Tardei, mha madre, na fría fontana,
cervos do monte volvían a augua.
Os amores ei.

—Mentir, mha filha, mentir por amigo;
nunca vi cervo que volvesse o río.
—Os amores ei.

Mentir, mha filha, mentir por amado;
nunca vi cervo que volvess’ o alto.
—Os amores ei.




☛ PyoZ ☚