29 de febrero de 2020

António Ramos Rosa

Tú piensas que los cardenales


Tú piensas
que los cardenales
no se masturban,
que no ven
las telenovelas,
que ven, a lo sumo, las películas de Bergman
y el Evangelio según San Mateo de Pasolini.
No, ellos nunca leen libros pornográficos
y nunca han pensado en tener amantes.
Ellos no conocen el torbellino de las visiones
de las figuras eróticas,
ellos leen los ejercicios espirituales
de San Ignacio
y tienen el olor de la santidad
e irán al cielo porque nunca han pecado,
nunca han acariciado un pene,
nunca lo han deseado crecido y ardiente
en su casta boca.

¡Ah, los cardenales, cómo son de ejemplares,
incluso cuando los espejos los persiguen
con miembros y órganos de mujeres
en la fulguración de la desnudez líquida y candente!

Aunque yo conozco la obstinada llama
del deseo,
su glauca ondulación,
sus ojos deslumbrados por el oceánico
vértigo
de un cuerpo embriagado por su simetría
y por la voluble coherencia
de sus astros dispersos.

No, yo no creo en la inocencia inmaculada
de los solemnes cardenales.
Yo sé que su carne es la misma arcilla
incandescente y turbia
de la que mi frágil cuerpo se compone.
Ellos conocen el sufrimiento de ser duales,
el vacío del deseo,
la desnuda violencia de las imágenes monstruosas,
la adolescencia del fuego en los laberintos negros.

Pero yo sé que los cardenales no gritan,
ni levantan la voz,
ni atraviesan la frontera del pudor
y se adormecen al rumor de las oraciones.
Es esta la imagen que quiero conservar
en la religiosa monotonía de mi sueño.


António Ramos Rosa. Tu pensas que os cardeais (escritas.org)
Trad. E. Gutiérrez Miranda 2020

                    ∼

Tu pensas que os cardeais

Tu pensas
que os cardeais
não se masturbam,
que não vêem
as telenovelas,
que vêem, quando muito, os filmes de Bergman
e o Evangelho segundo São Mateus de Pasolini.
Não, eles nunca lêem os livros pornográficos
e nunca pensaram em ter amantes.
Eles não conhecem o turbilhão das visões
das figuras eróticas,
eles lêem os exercícios espirituais
de Santo Inácio
e têm o odor da santidade
e irão para o céu porque nunca pecaram,
nunca acariciaram um pénis,
nunca o desejaram túmido e ardente
na sua boca casta.


Ah os cardeais como são exemplares
mesmo quando os espelhos os perseguem
com os membros e órgãos de mulheres
na fulguração da nudez liquida e candente!


Todavia eu conheço a obstinada chama
do desejo,
a sua glauca ondulação,
os seus olhos deslumbrados pela oceânica
vertigem
de um corpo embriagado pela sua simetria
e pela volúvel coerência
dos seus astros dispersos.


Não, eu não creio na inocência imaculada
dos solenes cardeais.
Eu sei que a sua carne é a mesma argila
incandescente e turva
de que o meu corpo frágil é composto.
Eles conhecem o sofrimento de ser duplos,
o vazio do desejo,
a violência nua das imagens monstruosas,
a adolescência do fogo nos labirintos negros.


Mas eu sei que os cardeais não gritam,
nem levantam a voz,
nem atravessam a fronteira do pudor
e adormecem ao rumor das orações.
É esta imagem que eu quero conservar
na religiosa monotonia do meu sono.




☛ PyoZ ☚

28 de febrero de 2020

Manuel Resende

Safo


La muerte es mala. Así creen los dioses.
Si no, ellos también morirían.


Safo, mi amor, te salvó
que en tu tiempo no había fotografía;
nos ahorraste el doble mentón, las gafas,
las arrugas, las verrugas en la frente
y, como la escritura era rara y cara,
también nos ahorraste un relato lato
del reumatismo, de la artrosis
y de otras minucias del cuerpo declinante.



Manuel Resende. Safo
Trad. E. Gutiérrez Miranda 2020


                    ∼

Safo

Safo, meu amor, safou-te
No teu tempo não haber fotografia,
Poupaste-nos o duplo queixo, os óculos,
As rugas, as verrugas no medio da testa
E, como a escrita era rara e cara,
Também nos poupaste um relato lato
Do reumatismo, da artrose,
E doutras minúcias do corpo declinante.




☛ PyoZ ☚

27 de febrero de 2020

¡Al diablo!



I need some lovin’
Like an inmate needs a dime
I need some lovin’
Like a poet needs a rhyme
J. N. Osterberg


Tajante, Homero, le dijo:
«De todo cuanto había que escribir
ya se escribió antes de mí».
«Pero puede contarse de otros modos»
objetó Shakespeare,
que de eso algo entendía.

Dante se medio-sonreía
mientras Eliot arqueaba una ceja
y Lorca se miraba
en el oscuro filo del día.

Fernando Esquío en el lago
a las aves, amigo, a las aves cantaba.

Él leía en diferentes idiomas,
traducía, buscaba
como un ciego en una chamarilería,
digería —devoraba—,
y escribía,
igual que todo aquel que lee versos
intenta escribir poesía.

Pero Meogo bebía
en la fontana fría.

Ofuscado y confundido rodaba
del pentasílabo al octosílabo
y al endecasílabo, como quien
se folla a tres putas en una noche
y va emborrachándose todavía
—pelele del tiempo—,

sin lograr más que algunos versos áridos
en farragosas estrofas,
él, mal charcutero,
que embutir pretendía
el flácido vacío de su vida
con algo tan etéreo como la poesía.

Anes Solaz —lelia doura— callaba.
¡Que el diablo se lleve
a quien no sabe ed oi lelia doura!

egm.2020

☛ PyoZ ☚

26 de febrero de 2020

Familia política



Vê se vês terras de Espanha
ou praias de Portugal.
Romance da Nau Catarineta


Mal avenidos parientes,
hijos, primos, hermanos, concuñados,
vivimos en la espalda contra espalda:
nos dan la espalda ellos
y nosotros a ellos se la damos,
o bien la viceversa.

Recuerdos no curados de las guerras
que a otros elevaron, no a nosotros,
fijados permanecen
en la mente del pueblo, que no olvida,
o cree no olvidar.

Próximos aunque extraños,
distancias inasibles nos separan:
Aquí somos Hispania;
allá, ignorada, lejos, Lusitania.

egm.2020

☛ PyoZ ☚

25 de febrero de 2020

Rosalía de Castro

Te vi una clara noche


I

Te vi una clara noche,
la noche de San Juan,
frescas hierbas poniendo
en la fuente a serenar.
Y tan bonita estabas,
cual rosa en el rosal
que de rocío fresco
toda cubierta está,
que allí, enamorado
y en manso suspirar,
con mis amantes brazos
tu talle fui a rodear,
y tú con dulces ojos
y con más dulce hablar,
brujita, me embaucaste
en plácido solaz.
Las estrellitas todas
que en el espacio están
sonriendo nos miraban
con suave claridad
y fueron ¡ay! testigos
de aquel tu suspirar
que el mío devolvía
con un amor igual.
Pero después con otros,
cual más majo y galán
(mas no que más te quieran,
que haber no los habrá),
también, también, muchacha,
supiste platicar
a la sombra del sauce
cerca del romeral.
Por eso te cantaba
en triste soledad
si, ¡ay de mí!, te veía
con ellos conversar:
«Cuídate, niña mía,
de las hablas que das,
que donde moitos cospen,
lama fan».


II

¡Qué triste ahora te veo…!
¡Qué triste, niña, estás…!
Tus lozanos colores
¿dónde, muchacha, van?
Y tu mirar sereno
y tu dulce cantar
¿dónde, muchacha, dónde,
desdichada, hallarás?
Ya no te vi, muchacha,
la noche de San Juan
frescas hierbas poniendo
en la fuente a serenar,
ya no te vi lozana
cual rosa en el rosal,
porque marchita estabas
de tanto sollozar.
Hoy de dolor herida
buscando tu honra vas,
mas la honra que perdiste,
¿quién te la volverá?
Yo muy bien, niña mía,
te la quisiera dar,
que a aquel que bien te quiso
le duele verte mal,
y aunque decir, yo diga
que limpia, niña, estás,
me responden sonriendo,
pues se quieren burlar:
«Bien sabes, Francisquillo,
Francisco del Pombal,
que donde moitos cospen,
lama fan».


Nota
El remate es un refrán gallego cuya traducción es «donde muchos escupen, fango hacen» y del que una adaptación podría ser: donde mucho escupen, fango harán.
Rosalía de Castro. Vint’ unha crara noite, Cantares gallegos XIII, p. 75 (gutenberg.org)
Trad. E. Gutiérrez Miranda 2020


                    ∼

Vint’ unha crara noite

I
Vint’ unha crara noite,
Noitiña de San Xoán,
Poñend’ as frescas herbas
Na font’ á serenar.
E tan bonit’ estabas,
Cal rosa no rosal,
Que d’ orballiño fresco
Toda cubert’ está.
Por eso namorado,
Con manso sospirar
Os meus amantes brazos
Voteiche pó-lo ban.
E ti con doçes ollos
E máis doçe falar,
Meiguiña m’ envoucastes
En pracido solás.
As estrelliñas todas
Qu’ aló no espaço están,
Sorrindo nos miraban
Con soave craridá.
E foron, ¡ay!, testigos
D’ aquel tu sospirar
Qu’ ô meu correspondía
Con amoriño igual.
Pero dempois con otros
Más majos e galans
(Mais non que máis te queiran,
Qu’ haber non haberá),
Tamén, tamén, meniña,
Soupeches praticar
A sombra dos salgueiros
Cabo do romeiral.
Por eso eu che cantaba
En triste soledá,
Cando, ¡ay de min!, te vía
Con eles parolar.
Coida, miña meniña,
Das práticas que dás,
Que donde moitos cospen,
Lama fan.


II
¡Qué triste agora te vexo!...
¡Qué triste, nena, estás!...
¿Os tus frescos colores,
Dónde, meniña, van?
¿O teu mirar sereno,
O teu doçe cantar,
Dónde, meniña, dónde,
Coitada toparás?
Xa non te vin, meniña,
Na noite de San Xoán
Poñend’ as frescas herbas
Na font’ á serenar.
Xa non te vin fresquiña
Cal rosa nó rosal,
Que muchadiña estabas
De tanto saloucar.
Hôra de dor ferida
Buscando á honriña vas,
Á honriña que perdeches,
Mais ¿quén ch’ á volverá?
Eu ben, miña meniña,
Ben ch’ á quixera dar,
Qu’ aquel que ben te quixo
Dóise de verte mal.
Mais anque dir, eu diga,
Que limpa, nena estás,
Respóndenme sorrindo
Por se de min bulrar.
«Ben sabes, Farruquiño,
Farruco dó Pombal,
Que donde moitos cospen,
Lama fan




☛ PyoZ ☚

24 de febrero de 2020

Rosalía de Castro

¡Adiós, que me voy!


Adeus ríos, adeus fontes,
adeus regatos pequenos,
adeus vista dos meus ollos,
non sei cando nos veremos.

¡Ay, mi tierra, tierra mía!
La tierra donde me crie;
mi huerta que quiero tanto,
mis higueras que planté.

Prados, ríos, arboledas,
pinares que mueve el viento,
los pajarillos piadores,
la casa de mi contento.

Molino en los castañares,
noches de claro lunar,
las campanas melodiosas
de la iglesia del lugar.

Ay, las moras de las zarzas,
se las daba yo a mi amor,
caminos entre el maíz,
¡adiós para siempre, adiós!

¡Adiós gloria! ¡Adiós contento!
¡Dejo el suelo en que nací
y la tierra que conozco
por un mundo que no vi!

Dejo amigos por extraños
y la vega por el mar;
dejo, en fin, cuanto bien quiero…
¡quién pudiera no dejar!


Mas soy pobre y, mal pecado,
mi tierra ni aun es mía,
que hasta le dan de prestado
por donde anda la vía
al que nació desdichado.

Con heladas, con calores,
desde que el día amanece
a la tierra doy sudores,
mas cuanto en la tierra crece…
todo es de los señores.

Os tengo, pues, que dejar,
aldea que tanto amé,
grata lumbre de mi hogar,
arbolillos que planté,
la fuente del cañizar…

Adiós, adiós, que me voy,
hierbitas del camposanto
que a mi buen padre enterró,
hierbitas que besé tanto,
adiós, la tierra que os crio.

¡Ay, Virgen de la Asunción,
blanca como un serafín,
os llevo en el corazón!
¡Suplicadle a Dios por mí,
mi Virgen de la Asunción!


Se oyen lejos las campanas,
las campanas del pomar;
¡para mí, ay pobrecillo,
nunca más han de tocar!

Se oyen ya lejos, más lejos…
¡cada tañido, un dolor!
Me voy solo, sin arrimo…
¡Tierra mía, adiós, adiós!

¡Adiós también, amor mío,
adiós por siempre quizá!
Te digo este adiós llorando
desde la orilla del mar.

No me olvides, amor mío,
si muero de soledad
tantas leguas mar adentro…
¡Ay mi casa! ¡Ay mi hogar!
-


Nota
La primera estrofa es una copla popular gallega que, aunque hoy le da título al poema, no figuraba en el original publicado en El museo universal (1861), El álbum de la caridad y Galicia, Revista universal de este reino (ambos 1862), cuyo título era ¡Adiós qu'eu voume! En su primera edición en libro, en Cantares gallegos, de 1863, aparece sin título, bajo el número romano XV.
Además, el poema publicado en El museo universal incluía otra estrofa, la octava, situada a continuación de la que termina con «ó que naceu desdichado» (al que nació desdichado), que desaparecería en las ediciones posteriores para no ser reintegrada jamás:

Por xiadas, por calores
desde qu´ amañece ó dia
dou á terra os meus sudores,
mais canto esa terra cria
todo… todo é dos señores.

(Por heladas, por calores / desde que amanece el día / doy a la tierra mis sudores / mas cuanto esa terra cría / todo… todo es de los señores.)
Hay tambien, aparte de un par de cambios para evitar repeticiones y la sustitución de 'o[r]rilliña' por 'veiriña', una pequeña pero notable diferencia en el último verso de la décima estrofa: si en la versión de El museo universal decía 'terriña que vos criou' (tierra que os crio), en la de Cantares gallegos, y posteriores, dice 'terriña que nos criou' (tierra que nos crio).
Sobre el título y la estrofa desaparecida cito, en traducción, un fragmento del interesante artículo del lingüista M. Rodríguez Alonso O primeiro poema en galego de Rosalía (ver enlace abajo):

Por lo tanto, no solo la estrofa suprimida sino también el título original «Adios, qu´eu voume», le dan a este poema un sentido que desaparece en gran medida al suprimir esa estrofa, sino también al cambiar el título de protesta del un tanto rebelde ante la injusticia que es el «Adios, qu´eu voume», por el más políticamente correcto y melancólico de «Adios ríos, adios fontes», inventado por Murguía en Los precursores y que toda la crítica gallega ha seguido sin ningún tipo de discusión.

Resulta desconcertante, o no tanto, que el texto completo del primer poema publicado en gallego por Rosalía, y el primer texto, fundacional, de la actual etapa de la literatura gallega, permanezca ignorado para la mayoría de los gallegos. Éche así!

La versión primera, publicada en el número 47 de El museo universal de Madrid el 24 de noviembre de 1861, página 375, es la que traduzco, con no pocas licencias para mantener metro y rima, y reproduzco literalmente abajo. En la traducción añado la copla popular, ya que es con ella como se conoce este poema desde hace más de un siglo, aunque he preferido adaptarla al gallego actual. Por si acaso, y para hispanohablantes estrictos: Adiós ríos, adiós fuentes, / adiós arroyos pequeños, / adiós vista de mis ojos, / no sé cuándo nos veremos.

El día de la fecha, 24 de febrero, es el del nacimiento de Rosalía, hace 183 años.

El museo universal. Núm. 47 (cervantesvirtual.com)
☛ Rosalía de Castro. Adiós ríos, adiós fontes, Cantares gallegos, XV (gutenberg.org)
Manuel Rodríguez Alonso. O primeiro poema en galego de Rosalía
Trad. E. Gutiérrez Miranda 2020


                    ∼

¡Adiós qu’eu voume!

¡Miña terra, miña terra!
Terra donde m’eu criei,
Hortiña que quero tanto,
Figueiriñas que prantei.

Prados, rios, arboredas,
Pinares que move ó vento
Paxariños piadores,
Casiña do meu contento.

Muiño dos castañares,
Noites craras de luar
Campaniñas trimbadoras
Da igrexiña do lugar.

Amoriñas d’as silveiras
Qu’eu lle daba á ó meu amor
Camiñiños antr’ ó millo
¡Adios, para sempre adios!

¡Adios groria! ¡adios contento!
¡Deixo á terra onde nacín!
Deixo á terra que conozo
Por un mundo que non vin.

Deixo amigos por estraños,
Deixo a veiga pó lo mar,
Deixo en fin canto ben quero…
¡Quen pudera non deixar!!

————

Mais son probe e mal pecado
A miña terra n’e miña
Qu’ hastra lle dan de prestado
A beira por que camiña
O que naceu desdichado.

Por xiadas, por calores
Desde qu´amañece ó dia
Dou á terra os meus sudores,
Mais canto esa terra cría
Todo… todo é dos señores.

Téñovos pois que deixar
Aldea que tanto amei,
Fogueiriña do meu lar,
Arboriños que prantei,
Fontiña do cabañar.

¡Adios! adios que me vou,
Erviñas do camposanto
Donde meu pai s’enterrou,
Erviñas que biquei tanto
Terriña que vos criou.

¡Adios, Vírgen d’Asuncion,
Branca com’ un serafin!
¡Lébovos nó corazon!
¡Pedidelle á Dios por min,
Miña Vírgen d’Asuncion!

————

Xa s’oyen lonxe as campanas
As campanas do pomar…
Para min ¡ay! coitadiño,
Nunca mais han de tocar!

Xa s’ oyen lonxe… máis lonxe
Cada valada é un dolor!…
Voume soyo… sin arrimo…
¡Miña terra! ¡adios! ¡adios!

¡Adios tamen queridiña
Adios por sempre quisais
Dígoch’ este ¡adios! chorando
Desd’ orilliña do mar:

Non me olvides queridiña
Si morro de soidás…
¡Tantas legoas mar adentro!!
«¡Miña casiña, meu lar!!»



E namentres os filólogos a buscar biosbardos por embaixo da raia. Éche así!



☛ PyoZ ☚

23 de febrero de 2020

Salvador Espriu

Canción tópica de las mujeres gallegas a Rosalía


Ojos fijos,
sin mirada,
en el mar
y su confín.

No ama el viento
velas blancas,
que vuelvan
barcos
de allá.

Hincha el vientre
a los ahogados
vieja hambre
sin calmar.

Pesadilla
quieta en plata,
brujas, lluvia
en el país.

Lenta
procesión
de cirios
quema siembras
al pasar.

Enterramos
poco a poco
en cenizas
del hogar
las chispitas
de esperanza:
fuego y luz no
arden más.

Alas amplias
de lo oscuro,
lobo y nieve
dan pavor.
¿Y los hijos,
y los hombres,
la añoranza
y tanto adiós?

Pobres, solas
noche y día,
sin ningún
consuelo o guía,
sin tener
más compañía
que la voz de Rosalía,
que el dolor
de Rosalía,
que este amor
de Rosalía,
corazón y poesía.



Quizá no lo parezca pero, como otros de Espriu, este es un poema en octosílabos enmascarados. Así mi traducción.
Salvador Espriu. Cançó tòpica de les dones gallegues a Rosalia (anagg.blog.cat)
Trad. E. Gutiérrez Miranda 2020


                   

Cançó tòpica de les dones gallegues a Rosalia

Oberts ulls
sense mirada,
sempre fixos
mar endins.


Vent no vol
blancor de veles,
que tornin
vaixells
d’enllà.


Fam encara
mal calmada
infla ventres
de negats.


Quietud
malson de plat,
bruixes i pluja
als camins.


Lentes
processons
de ciris
passen i cremen
sembrats.


Colgàvem
de mica en mica
a la cendra
de la llar
guspiretes
d’esperanaça:
foc i llum són
apagats.


Ales esteses
de fosca,
vella por
del llop, la neu.
On els fills,
on tots els homes,
on l’enyor
de tants adéus?


Pobres, soles
nit i dia,
sense cap
consol ni guia,
no tenim
més companyia
que la veu de Rosalia,
que aquest plor
de Rosalia,
que aquest cor
de Rosalia,
que la seva poesia.




☛ PyoZ ☚

21 de febrero de 2020

Samantha du Raeno / Babel

Dos manifiestos


Manifiesto 010101 (2001)

1 Un manifiesto es una comunicación dada al mundo entero, cuya única pretensión es el descubrimiento de un remedio para la cura instantánea de la sífilis política, astronómica, artística, parlamentaria, agraria y literaria. Puede ser amable y de buen carácter, siempre tiene razón, es fuerte, vigoroso y lógico. A propósito de lógica, me parezco muy simpático.
          Tristan Tzara, Manifiesto sobre el amor débil y el amor amargo, II

2 Multimedia, cacofonía, injusticia, sueños, juegos infantiles, drogas, psicodelia, escritura automática, poesía del sinsentido y asintáctica, caligramas, imágenes violentamente incongruentes y efectos sorpresa, todo es declarado legítimo en el intento de derribar las respuestas convencionales a las palabras y derrotar a la censura que las áreas superficiales de la personalidad, el intelecto consciente y la voluntad, han impuesto a los niveles más profundos de la psique.
          Malcolm Bradbury y James McFarlane

(…) estas cuatro causas concurrentes (a saber: 1, la admiración por los antiguos; 2, la aversión a los escolásticos; 3, el preciso estudio de los idiomas; y 4, el deseo de una predicación eficaz) introdujeron un intenso estudio de la elocuencia y la facilidad de palabra, que entonces comenzaron a florecer. Esto pronto llegó al exceso, tanto que los hombres prestaron más atención a las palabras que al contenido, a la elección de la frase y la composición redonda y ordenada, la dulce cadencia de los períodos, el uso de tropos y figuras, que al valor del tema, la dignidad del asunto, la solidez del argumento o la profundidad de juicio.
          Francis Bacon, El avance del saber

Aquí hay una ilustración. Estás viendo ahora mismo un conjunto de trazos oscuros en el papel. Este patrón de símbolos en negro sobre blanco llega a tus ojos por la luz reflejada y activa las células nerviosas en la retina, la capa de células nerviosas que detecta la luz en la parte posterior del globo ocular. El resultado es un conjunto de impulsos nerviosos, los cuales se transfieren a los centros de visión de tu cerebro para su procesamiento.
          David Ritchie

Por tanto, una vez más, el pastiche: en un mundo en el que la innovación estilística ya no es posible, todo lo que queda es imitar estilos muertos, hablar a través de máscaras y con las voces de los estilos en el museo imaginario. Pero esto significa que el arte contemporáneo o posmodernista va a tratar sobre el arte en sí mismo de una manera nueva; aún más: significa que uno de sus mensajes esenciales involucrará el necesario fracaso del arte y la estética, el fracaso de lo nuevo, el encarcelamiento en el pasado.
          Frederic Jameson



Manifiesto 190119 (2019)

Por tanto, una vez más, el pastiche: en un mundo en el que la innovación estilística ya no es posible, todo lo que queda es imitar estilos muertos, hablar a través de máscaras y con las voces de los estilos en el museo imaginario. Pero esto significa que el arte contemporáneo o posmodernista va a tratar sobre el arte en sí mismo de una manera nueva; aún más: significa que uno de sus mensajes esenciales involucrará el necesario fracaso del arte y la estética, el fracaso de lo nuevo, el encarcelamiento en el pasado.
          Frederic Jameson


2 Las citas son útiles en períodos de ignorancia o creencias oscurantistas.
          Guy Debord

3 De varias maneras la mentira se ha convertido en la moneda estándar de la cultura. La cruel verdad es que hemos perdido el derecho a elegir cuándo queremos ser incrédulos.
          Mark Lawson


4 Todos deberíamos tener dos voces, una natural y otra veraz.
          Eurípides

5 (…) dijo, levantándose con el aire satisfecho del hombre que piensa que tiene una idea propia porque ha comentado la idea de otro (…)
          Alexandre Dumas


babel. Manifiesto 010101 (2001) (391.org)
Samantha du Raeno / babel. Manifesto 190119 (2019) (391.org)
Trad. E. Gutiérrez Miranda 2020


                    ∼

Manifesto 010101 (2001)

1 “A manifesto is a communication made to the whole world, whose only pretension is to the discovery of an instant cure for political, astronomical, artistic, parliamentary, agronomical and literary syphilis. It may be pleasant, and good-natured, it’s always right, it’s stong, vigorous and logical.
Apropos of logic, I consider myself very likeable.”
– Tristan Tzara, Feeble Love & Bitter Love, II


2 “Multi-media, cacophony, abusiveness, dreams, children’s games, drugs, psychedelia, automatic writing, nonsense and a-syntactical poetry, caligrams, violently incongruous images and surprise effects all are declared legitimate in the attempt to break down conventionalized responses to words, to defeat the censorship which the surface areas of the personality, the conscious intellect and the will, had imposed upon the profounder levels of the psyche.”
– Malcolm Bradbury and James McFarlane


3 “..these four causes concurring, viz., 1. admiration of the ancients; 2. emnity to the schoolmen; 3. an exact study of languages; and, 4. a desire of powerful preaching – introduced an affected study of eloquence and copiousness of speech, which then began to flourish. This soon grew to excess, in so much that men studied more after words than matter, more after the choiceness of phrase, and the round and neat composition, sweet cadence of periods, the use of tropes and figures, than after weight of matter, dignity of subject, soundness of argument, life of invention, or depth of judgement.”
– Francis Bacon, The Advancement of Learning


4 “Here is an illustration. You are looking right now at a set of dark marks on paper. This pattern of black-on-white symbols reaches your eyes by reflected light, and activates the nerve cells in the retina, the light-sensing layer of nerve cells at the back of your eyeball. The result is a set of nerve impulses, which are transferred to your brain’s vision centres for processing.”
– David Ritchie


5 “Hence, once again, pastiche: in a world in which stylistic innovation is no longer possible, all that is left is to imitate dead styles, to speak through the masks and with the voices of the styles in the imaginary museum. But this means that contemporary or postmodernist art is going to be about art itself in a new kind of way; even more, it means that one of its essential messages will involve the necessary failure of art and the aesthetic, the failure of the new, the imprisonment in the past.”
– Frederic Jameson



Manifesto 190119 (2019)

1 “Hence, once again, pastiche: in a world in which stylistic innovation is no longer possible, all that is left is to imitate dead styles, to speak through the masks and with the voices of the styles in the imaginary museum. But this means that contemporary or postmodernist art is going to be about art itself in a new kind of way; even more, it means that one of its essential messages will involve the necessary failure of art and the aesthetic, the failure of the new, the imprisonment in the past.”
– Frederic Jameson


2 “Quotations are useful in periods of ignorance or obscurantist beliefs.”
– Guy Debord


3 “In various ways, the lie has become the standard currency of culture. The cruel truth is that we have lost the right to choose when we want to be disbelieved.”– Mark Lawson

4 “Everybody should have two voices, the one truthful, the other natural.”
– Euripedes


5 “…he said, rising with the satisfied air of a man who thinks he has an idea of his own because he commented on the idea of another…”
– Alexandre Dumas



☛ PyoZ ☚

Champiñones salteados



Laminé los champiñones,
calenté una sartén
con aceite, no demasiado,
y eché los champiñones,
no añadí sal, los volteé
a golpe de muñeca,
bajé el fuego y los tapé,
dejé que soltaran su agua,
luego que se enfriaran
y los probé.

Qué buenos estaban,
y sin añadir sal.
Es fácil adaptarse
a comer sin sal;
aunque el ser humano
se ha acostumbrado
durante milenios
a la sal, no la necesita
en realidad y,
además, le perjudica.

Lo mismo con dios,
con cada dios;
durante milenios
y milenios, adorando,
rezando, temiendo,
y pagando a sacerdotes,
cuando en realidad
es como la sal:
no se necesita
y además perjudica.

egm.2020

☛ PyoZ ☚

20 de febrero de 2020

Grelos



En el mercadillo la veo —mientras
le compro unos grelos a otra mujer—
al levantar la vista para irme;
ella está mirándome fijamente,
pienso que recordando en mí a mi madre.

La veo, algunos metros más allá,
con las piernas entreabiertas —sentada
en una silla plegable— plasmando
la figura de una reina en su trono
y enteramente vestida de negro.

Mi madre me dijo que ya vendía
verduras a la intemperie en los tiempos
en que el mercadillo era delante
de nuestra primera casa en el pueblo,
en la plaza —repoblada de bares

hoy— de la fuente los cuatro caños,
y aquel niñito moreno —«moreno
de verde luna» decía papá—
lo miraba desde la galería,
recién llegados aquí, hace seis

décadas; y aquella mujer pasaba
ya frío o calor, lluvia y viento, sol…
me comentaba mi madre admirada,
y que últimamente decía ouros
en lugar de euros, quizá con sorna.

Ahora, en la cocina, al preparar
los grelos, la recuerdo bien, mirándome,
no sé si —en fin— recordando a mi madre
y diciéndome: «Yo sí sigo aquí,
otro invierno más… y con este frío».

egm.2020

☛ PyoZ ☚

19 de febrero de 2020

Nocturnas aves



También insomne,
algún pájaro chilla
a la llovizna.



Mirlo en la noche;
alza a la lluvia el canto
para espantarla.



Creciente y luces
nocturnas las mantienen
despiertas: trinan.

egm.2020

☛ PyoZ ☚

18 de febrero de 2020

Senti/miento



Es lo latido
lo que te cuento:
del sacramento
al sinsentido,

del bajo viento
al verso en ruido,
desnudo he ido;
y lo lamento,

disculpas pido,
si no comento
del sentimiento
que no he tenido.

Sí que lo siento;
casi no miento.

egm.2020

☛ PyoZ ☚

17 de febrero de 2020

Infalible



Liba mi bálano
a la sombra del mirobálano.
Hank-Hendrik Henriksen


No viste como un poeta,
ni como un dandi,
no gasta ni tiene
el pelo ni la barba de un poeta,
ni de un asceta,
ni mira con los ojos extraviados
de un poeta,
no recita ni publica
ni juega al juego de la plica,
lleva una vida disoluta
mas no bohemia,
las santas maldiciones
le resbalan los pantalones,
aunque a veces, algo inquieta,
se le queda la mano en la bragueta:
es imposible
                           que sea un poeta.

egm.2020

☛ PyoZ ☚

16 de febrero de 2020

Sophia de Mello Breyner Andresen

El poema



El poema me llevará en el tiempo
cuando yo ya no sea yo
y transitaré sola
entre las manos de quien lee

El poema que alguien dirá
a los sembrados

Su paso se confundirá
con el rumor del mar con el pasar del viento

El poema habitará
el espacio más concreto y más atento

En el aire claro de las tardes transparentes
sus sílabas redondas

(Oh antiguas oh largas
eternas tardes lisas)

Aunque yo muera el poema encontrará
una playa donde romper sus olas

Y entre cuatro paredes densas
de honda y devorada soledad
alguien su propio ser confundirá
con el poema en el tiempo



Sophia de Mello Breyner Andresen. O poema (escritas.org)
Trad. E. Gutiérrez Miranda 2020


                    ∼

O poema

O poema me levará no tempo
Quando eu já não for eu
E passarei sozinha
Entre as mãos de quem lê

O poema alguém o dirá
Às searas

Sua passagem se confundirá
Com o rumor do mar com o passar do vento

O poema habitará
O espaço mais concreto e mais atento

No ar claro nas tardes transparentes
Suas sílabas redondas

(Ó antigas ó longas
Eternas tardes lisas)

Mesmo que eu morra o poema encontrará
Uma praia onde quebrar as suas ondas

E entre quatro paredes densas
De funda e devorada solidão
Alguém seu próprio ser confundirá
Com o poema no tempo




☛ PyoZ ☚

15 de febrero de 2020

La lanza y la aguja




La discontinuidad no es diáfana,

tampoco mayor ni menor,

como son la aguja y la lanza,



menor o mayor, por lo que

la probabilidad no es mucha,

no menor o mayor, no obstante,



o al menos, en tanto mayor

es lo mayor y es menor

lo menor, no mayor, acaso,



ni menor de lo previsible,

ni es menos el más, ni el más menos,

ni un poco más, ni algo menos,



o nada en absoluto, pero

a veces, tal vez no del todo,

o al menos, quizá, de momento,



y, así, no nos encontraremos,

tal como la lanza y la aguja,

ya menor o mayor, no pueden,



jamás conseguirá la aguja

quebrar la lanza, ni la lanza

clavarse en la aguja, no pueden,



es así que cualquier intento,

cualquier conclusión, serán nulos,

o bien tenderán a infinito,



y es, pues, así, y no de otro modo,

que no podremos encontrarnos

—tú y yo— entre estos laberintos



de estruendo estridencia y estrépito,

o, acaso, tal vez no del todo,

o al menos, quizá, de momento.





egm.2020



14 de febrero de 2020

Estoy seguro,



estoy seguro
de que te estás
enamorando;
tan solo deja
que todo fluya,
que cada día
siga su curso;

lo que pensabas
ya es pasado,
aunque en la noche
venga a morderte
como una araña
entre tus sábanas,
estoy seguro;

el sexo es, cómo
decirlo, simple,
pero aún es sexo,
como la vida
es vida y todo
sigue su flujo
de cada día;

la vida es esto:
dejar que el mundo
siga rulando,
dejar que el tiempo
gire su vía,
y el sexo fluya;
estoy seguro.

egm.2020

☛ PyoZ ☚

13 de febrero de 2020

Jorge de Sena

La diferencia que hay


La diferencia que hay entre estudiosos y poetas
es que aquellos pasan toda su vida con la nariz en un asunto,
a ver si consiguen descifrarlo, y estos
abren el libro, leen tres páginas, olisquean el resto
(y ni siquiera todo) y enseguida saben del asunto
lo que los otros no han podido saber. Es por esto que
los estudiosos tienen manía a los poetas,
capaces de leerlo todo sin haber leído nada
(y no han leído nada habiéndolo leído todo).
El problema es que hay poetas que abusan del analfabetismo

y desacreditan la gaya Scienza.



Jorge de Sena. A diferença que há (escritas.org)
Trad. E. Gutiérrez Miranda 2020

                    ∼

A diferença que há

A diferença que há entre os estudiosos e os poetas
É que aqueles passam a vida inteira com o nariz num assunto
A ver se conseguem decifrá-lo, e estes
Abrem o livro, lêem três páginas, farejam as restantes
(nem sequer todas) e sabem logo do assunto
o que os outros não conseguiram saber. Por isso é que
os estudiosos têm raiva dos poetas,
capazes de ler tudo sem Ter lido nada
( e eles não leram nada tendo lido tudo).
O mal está em haver poetas que abusam do analfabetismo,


E desacreditam a gaya Scienza.



☛ PyoZ ☚

12 de febrero de 2020

Sophia de Mello Breyner Andresen

Para atravesar contigo el desierto del mundo


Para atravesar contigo el desierto del mundo
para enfrentar juntos el terror de la muerte
para ver la verdad para perder el miedo
al lado de tus pasos caminé

Por ti dejé mi reino mi secreto
mi rápida noche mi silencio
mi perla redonda y su oriente
mi espejo mi vida mi imagen
y abandoné los jardines del paraíso

Aquí fuera a la luz sin el velo del día duro
sin los espejos vi que estaba desnuda
y el descampado se llamaba tiempo

Entonces con tus gestos me vestiste
y aprendí a vivir a pleno viento



Sophia de Mello Breyner Andresen. Para atravessar contigo o deserto do mundo (escritas.org)
Trad. E. Gutiérrez Miranda 2020


                    ∼

Para atravessar contigo o deserto do mundo

Para atravessar contigo o deserto do mundo
Para enfrentarmos juntos o terror da morte
Para ver a verdade para perder o medo
Ao lado dos teus passos caminhei


Por ti deixei meu reino meu segredo
Minha rápida noite meu silêncio
Minha pérola redonda e seu oriente
Meu espelho minha vida minha imagem
E abandonei os jardins do paraíso


Cá fora à luz sem véu do dia duro
Sem os espelhos vi que estava nua
E ao descampado se chamava tempo


Por isso com teus gestos me vestiste
E aprendi a viver em pleno vento




☛ PyoZ ☚

11 de febrero de 2020

Canal Uno



Veo tanques,
veo tangas,
veo aviones, bombardeos
en la noche,
la miseria y el derroche,
veo lapsos, veo drones,
moscardones,
veo abismos,
chusma hablando ante los micros,
son los mismos, siempre tensos,
muy intensos,
veo himnos y banderas
altaneras,
veo pillos
con lacillos amarillos,
veo tangas de colores,
veo humo,
luego hay fuego,
veo incendios, veo mapas,
veo horribles
chicas guapas,
veo auténticos patriotas
ufanándose de botas
y de armas,
veo alarmas y señales
funerales,
veo espías
levitando letanías,
granaderos
y también agicultores
con furores y rencores,
veo arpías
policías
zarandeando a los abuelos,
negros hielos, eligieron
lo que son,
veo hienas
tan solícitas apenas
como el manso tiburón,
veo incendios,
veo lluvia de agua turbia
en suburbia,
veo tangas de colores,
veo ingentes gentes yentes
y vinientes,
unos niegan lo que hacen,
otros hacen lo que niegan,
y te ciegan,
veo fábulas y mitos,
hieburones
de cartera y comisiones,
veo gritos,
veo insultos y desprecios,
veo cifras, veo precios,
porcentajes
de gaznápiros salvajes,
veo lobos
cepillándose los dientes,
veo santos,
veo vírgenes ardientes,
veo tantos
sacerdotes sin rodillas,
veo fastos y dispendios,
veo incendios,
ambulancias, mascarillas
antiniebla,
veo gases,
veo selvas industriales
y talleres forestales,
y animales
terminales, no te importa,
pichacorta,
tú ni sabes si son aves
bajo pena de extinción,
so mamón,
veo lucha, veo fútbol,
los penaltis
me enardecen, campeón,
veo instantes, veo huellas,
veo astros,
veo evos, veo rastros
veo estrellas,
veo hielo sobre el sol,
veo fuel bajo la nieve,
me conmueve
tanta oferta de chalecos
y corbatas,
veo ratas, veo tetas
e irisadas camisetas,
oh poetas,
veo ansia, veo angustia,
tierra mustia,
veo ascetas,
veo artistas incendiarios
en incendios tabernarios,
veo locos,
veo zocos, veo gangas,
veo tangas de colores,
veo flores
en la orilla del asfalto,
veo el alto
discurrir del ser humano
y me meo
cuando veo
este crónico verano
que lo extingue
entre el pringue
de ignorancia en combustión,
veo lapsos, veo instantes,
veo evos,
viejos, nuevos
los errores redundantes
de cajón,
hoy y antes,
veo espasmos de indolencia,
veo orgasmos de omisión,
veo incendios
—tú no llores—,
veo tangas de colores
en acción…



Canal Dos
Zapeo
egm.2020

☛ PyoZ ☚

10 de febrero de 2020

8 de febrero de 2020

Flaquera



Siempre a ti mismo en serio —oh poeta
flaco— te tomarás
para que igual lo hagan los demás,
o no chuparás teta.

egm.2020

☛ PyoZ ☚

7 de febrero de 2020

Obra



Miró el escultor su hazaña
y exclamó con grave acento:
«¡Esto no lo iguala el viento
ni la lluvia que se ensaña
con la peña en la montaña;
pues para ser realistas
sobran torpes formalistas
que no encorvan hierro brusco
ni atormentan al pedrusco,
y se tienen por artistas!»

egm.2020

☛ PyoZ ☚

6 de febrero de 2020

Kamau Brathwaite

Bermudas
Marina a mediodía en AméricasAirplane



Primero el oscuro mare

comienza a respirar suavemente en verde
en luz y luminosos verdes
hasta que hay como un azul

de nervios sobre el agua. soñando
y los nervios del color del agua son las branquias
del primer pez que respira
la primera tierra el primer ojo

-térreo
hasta que hay lo que no debiera haber aquí
en las aguas
blancas

huellas en la arena desde el fondo del océano
se convierten en el estrecho camino a Eleuthera
largo y fino sobre el agua caminando
hasta que de repente hay una piedra negra

un oscuro
velo de kábala rodeado por espiras
de culto agua verde vieiras
replegándose en sí mismas como suaves

joyas el primer pez enorme
desde la creación
con nervios venas vislumbre
de una cola y profundos canales en medio

donde habrá montañas y crestas
y pueblos e índigo azures puestas de sol de
lapislázuli y blanca sal marcando sus bordes levemente estriados
y extendiéndose en miles de idiomas. millas

de labiales fluyendo suaves. como amor translúcido
en el agua. este pez
del aire de tantos y tantos esclarecimientos
y 10 mil años más tarde hay árboles

brilla el sol y se oye lluvia y calles blancas y casas
y gentes caminan y hablan entre sí en el agua y a través
de su eco azul y piensan en caballos
y casas y ahora poco después de mediodía hay grandes ob

-longas rojeces como una mancha de leche y una
gran araña se extiende a lo largo del pálido y vidrioso fondo
del agua. y este gran planeta llevándonos hacia arriba hacia abajo
fuera de este silencio y flotando y bendiciendo el agua


* 100 mill. de tiburones son asesinados cada año por sus aletas
—sus cadáveres arrojados al sexo del mar— para hacer fina
sopa china de aleta para que tú te sientes y cenes con cuchara
y servilleta en cualquier restaurante abierto en el ojo del mundo
Noticiario de la CNN visto en Jamaica el viernes al llegar allí



Kamau Brathwaite, Bridgetown, Barbados, 11 de mayo de 1930 - 4 de febrero de 2020
Kamau Brathwaite. Bermudas marine to noon on AméricasAirplane (poetryfoundation.org)
Born to Slow Horses (books.google.es)
Trad. E. Gutiérrez Miranda 2020

                   

Bermudas
marine to noon on AméricasAirplane


First the dark meer

begins to breathe gently into green
into light & light green
until there are like blue


ribs upon the water. dreaming
and the ribs of water’s colour are the gills
of the first fish breathing
the first land the first eye


-lann
until there is what shd not be here
on the water
white


footsteps of sand from the bottom of the ocean
become the thin road to Eleuthera
long & thin upon the water walking
until there is suddenly a black stone


a dark
veil kabala surrounding by whorls
of worship green water scallops
folding into themselves like soft


jewels the first huge fish
out of creation
w/ribs veins glimpse
of a tail & deep channels in between


where they will be mountains & ridges
& villages & ozure indigo sunsets
of lapis lazuli & white salt marking its finely corrugated edges
& stretching out into thousands of tongues. miles


of soft drifting labiales. like pellucid love
on the water. this fish
from the air of so many so many untangles
& 10 thousand years later there are trees


glistening sunlight & listening rain & white streets
& houses & people walkin bout & talkn to each other on the water & across
its blue echo
& thinking of horses & houses & now soon after midday there are great ob


-long blotches like a stain
of milk & a great spider spreading itself along the pale glazing bottom of
the water. and this great planet passing upwards towards us
out this silence & drifting & blessing of the water


*100m sharks are assassinated each year for their fins — their carcasses thrown back into the sex of the sea — to make
fine Chinese fin soup for you to sit down & dine
w/yr sip spoon & napkin all over the wide open restaurant eye of the world
CNN NewsReport seen in Ja on the friday of arrival there




☛ PyoZ ☚

4 de febrero de 2020

Rui Caeiro

A dos pasos


Cuando pienso en ti, esa otra que yo jamás
supe con certeza quién era, o quién eras, en ti
y en todo lo que me diste, tanto que yo nunca
supe dónde ponerlo y después llegaba el viento
y se lo llevaba, cuando pienso en ti y en todo
lo demás que dejaste averiado en mi vida que eran
todos los pobres artefactos de ella, de mi vida
cuando pienso en ti, es decir, cuando pienso en
nosotros, en esa cosa insólita y paupérrima que
éramos, o que fuimos un día, eso está en el infierno
está aún y solo y una vez más en el infierno que yo
pienso —ese tiempo ese calor ese frío esa espera
insufrible—. Está en el infierno que pienso, pero
debo reconocer, en honor a la verdad, que no estaba
en el infierno en el que nosotros estábamos, estaba
a dos pasos de él y por si quieres saberlo era agradable
por la buena y sencilla razón de que no había nada
más, era intensa e insoportablemente agradable
Faltaba un poco de aire, eso es cierto, pero quién
se preocuparía por una cosa así, hacía un calor
que nos congelaba los huesos, hacía un frío que nos
calentaba. Era a dos pasos del infierno. Se estaba bien.



Rui Caeiro. A dois passos (textosdepoesia.wordpress.com)
Trad. E. Gutiérrez Miranda 2020


                    ∼

A dois passos

Quando penso em ti, essoutra que eu nunca mais
soube ao certo quem era, ou quem eras, em ti
e em tudo aquilo que me deste, tanto que eu
nunca soube onde colocar e logo vinha o vento
e levava, quando penso em ti e mais em tudo
o que deixaste avariado na minha vida e eram
todos os pobres artefactos dela, da minha vida
quando penso em ti, isto é, quando penso em
nós, nessa coisa insólita e paupérrima que nós
éramos, ou que nós fomos um dia, é no inferno
é ainda e só e mais uma vez no inferno que eu
penso — esse tempo esse calor esse frio essa espera
insuportável. É no inferno que penso, mas devo
reconhecer, em abono da verdade, que não era
no inferno que nós estávamos, era a dois passos
dele e se queres mesmo saber era agradável
pela boa e simples razão de que não havia mais
nada, era intensa e insuportavelmente agradável
Faltava um pouco o ar, é certo, mas quem é que
se ia importar com uma coisa dessas, havia um calor
que nos enregelava os ossos, havia um frio que nos
aquecia. Era a dois passos do inferno — estava-se bem.




☛ PyoZ ☚

Tres haikus *zen



Descerebrados
jodiendo tierra y vida:
pilas de piedras.



Apilan piedras:
que el trol los deje al aire
y sin tejados.



Matan reptiles,
plantas, aves e insectos
con sus piedras zen.

egm.2020

El título debiera ser "Tres haikus zen" (tachado), pero blogger, además de otros muchos defectos, no admite formato en los títulos.


☛ PyoZ ☚

3 de febrero de 2020

El muerdo



Lo que me abrió esta brecha
no fue la daga,
lo que causó esta llaga
no fue una flecha;

no fue espada ni lanza
mal prevenida
lo que me abrió esta herida
sin esperanza.

Fue colmillo de perra
que a podre apesta:
herida como esta
jamás se cierra.

Mal haya de aquel muerdo
y su recuerdo.

egm.2020

☛ PyoZ ☚

2 de febrero de 2020

1 de febrero de 2020