27 de diciembre de 2016

Mia Couto

Identidad

Necesito ser otro
para ser yo mismo

Soy grano de roca
Soy viento que la desgasta

Soy polen sin insecto

Soy arena sustentando
el sexo de los árboles

Existo donde me desconozco
esperando a mi pasado
ansiando la esperanza del futuro

En el mundo al que combato muero
en el mundo por el que lucho nazco



Mia Couto. Identidade (filologia.org.br)
Trad. E. Gutiérrez Miranda 2016


                    ∼

Identidade

Preciso ser um outro
para ser eu mesmo

Sou grão de rocha
Sou o vento que a desgasta

Sou pólen sem insecto

Sou areia sustentando
o sexo das árvores

Existo onde me desconheço
aguardando pelo meu passado
ansiando a esperança do futuro

No mundo que combato morro
no mundo por que luto nasço




☛ PyoZ ☚

26 de diciembre de 2016

Álvaro Cunqueiro

Ese que canta muy bajo en la mañana

Ese que canta muy bajo en la mañana
no soy yo. Las horas se van, se van
como nubes blancas tras los montes oscuros.
Sin música, ni palabras
de mí mismo vacías, y sin luz.

El que a mi lado sueñe, ese que no espere
de mí ni una mirada.
Quizá porque prefiero todo
lo que amé otrora, cuando sonreír sabía.
Pasé el tiempo acariciando la piel de mi memoria,
espejos que se encienden,
lámparas y rostros que a tientas reconozco,
tela sombría, y tibia y suave,
lluvia que viene a mis labios desde los días
de amor, abril antiguo, y rosas en el rosal.

El que a mi lado sueñe, ese que no espere
de mí ni una mirada,
pues solamente atiendo a mis recuerdos,
por si por la niebla de ellos pasan sus ojos verdes
a los que iban las mariposas del verano
como si fueran prados para sus juegos.



Álvaro Cunqueiro. Ese que canta baixiño na mañán (books.google.es)
Trad. E. Gutiérrez Miranda 2016


                    ∼

Ese que canta baixiño na mañán

Ese que canta baixiño na mañán
eu non son. As horas vanse, vanse
como nubes brancas tralos montes escuros.
Sen música, nin palabras
de min mesmo baleiras, e sen luz.

O que ao meu carón soñe, ese que non agarde
nin unha ollada de min.
Quizabes porque prefiro todo
o que amei noutrora, cando sorrir sabía.
Pasei o tempo aloumiñando a pel da memoria miña,
espellos que se acenden,
lámpadas e rostros que a tentas recoñezo,
tea sombriza, e morna e suave,
choiva que me vén aos beizos dende os días
de amor, abril antigo, e rosas na roseira.

O que ao meu carón soñe, ese que non agarde
nin unha ollada de min,
que soamente atendo aos meus recordos,
por se pola néboa deles pasan os seus ollos verdes
aos que ían as bolboretas do verán
coma se fosen prados pra os seus xogos.




☛ PyoZ ☚

23 de diciembre de 2016

Donald Justice

Hay una luz de oro en ciertas pinturas antiguas

1

Hay una luz de oro en ciertas pinturas antiguas
que representa una dispersión del resol.
Es como la felicidad, cuando somos felices.
Proviene de todas partes y ninguna al mismo tiempo, este sol,
            y los pobres soldados tendidos al pie de la cruz
            comparten por igual su caridad a cara y cruz.


2

Orfeo vaciló junto al oscuro río.
Después de tanto mirar hacia adelante, miró hacia atrás.
Creemos que entonces cantó, pero la canción se ha perdido.
Al menos pudo ver otra vez a su amada detrás.
            Yo digo que la canción pudo ser así: Ay, prolongar
            ahora el dolor sería todo lo que hay que prolongar
.


3

El mundo está lleno de polvo, padre. Vamos a trabajar.
Un día la enfermedad se irá de la Tierra por siempre.
El huerto florecerá; alguien tocará la guitarra.
Nuestro trabajo quedará muy firme y limpio y para siempre.
            Y todo lo que sufríamos por haber existido
            será olvidado como si no hubiera existido.



Donald Justice. There Is a Gold Light in Certain Old Paintings (poetryfoundation.org)
Trad. E. Gutiérrez Miranda 2016


                    ∼

There Is a Gold Light in Certain Old Paintings

1
There is a gold light in certain old paintings
That represents a diffusion of sunlight.
It is like happiness, when we are happy.
It comes from everywhere and from nowhere at once, this light,
And the poor soldiers sprawled at the foot of the cross
Share in its charity equally with the cross.

2
Orpheus hesitated beside the black river.
With so much to look forward to he looked back.
We think he sang then, but the song is lost.
At least he had seen once more the beloved back.
I say the song went this way: O prolong
Now the sorrow if that is all there is to prolong.

3
The world is very dusty, uncle. Let us work.
One day the sickness shall pass from the earth for good.
The orchard will bloom; someone will play the guitar.
Our work will be seen as strong and clean and good.
And all that we suffered through having existed
Shall be forgotten as though it had never existed.




☛ PyoZ ☚

21 de diciembre de 2016

Kristy Bowen

Casa hecha de fantasmas y pequeños animales

Por cada canción de amor hay un destrozado esqueleto
de paloma pudriéndose en el alero. Una partida que requiere
nada más que abrir y cerrar la puerta una sola vez.
Una pesadumbre de maletas y lámparas de pie y
álbumes de discos torpemente apilados en el maletero.
Ya ves, mis motivos son barro oscuro, hecho de violetas
y nostalgia. Pronto me hallarás reemplazando cada plato
y cepillo del pelo en la casa de otra persona, reemplazando
p con q, y arruinando la salida repentina. Me hallarás
hambrienta y sangrando bajo la escuálida maleza.
Por cada promesa incumplida te doy un anillo de rosas.
Una prolífica multitud de ratoncitos habitando los zócalos.
Animal, vegetal, mineral.

El terrible corazón duende de mi adiós.



Kristy Bowen. House Made of Ghosts and Small Animals (versedaily.org)
Trad. E. Gutiérrez Miranda 2016


                    ∼

House Made of Ghosts and Small Animals

For every love song, there is a broken dove skeleton
rotting in the eaves. A leaving, that requires
nothing but the door opening and closing just once.
A heaviness of suitcases and floor lamps and
record albums piled awkwardly in the trunk.
You see, my motives are mud dark, made oflarkspur
and longing. Soon you will find me replacing each dish
and hairbrush in someone else's house, replacing
p with q and mucking up the quick exit. Will find me
ravenous and bleeding beneath the weedy undergrowth.
For every broken promise, I give you a ring of roses.
A prolific number of tiny mice inhabiting the baseboards.
Animal, vegetable, mineral.

The terrible goblin heart of my goodbye.




☛ PyoZ ☚

17 de diciembre de 2016

Paulo Henriques Britto

Nueve variaciones sobre un tema de Jim Morrison

You know the day destroys the night
Night divides the day

1
.

La tarde devora el día
que ya se revuelve entre nubes.
De noche.

La mañana engulle esa noche
aún granulada de estrellas.
De día.


2.

El día levanta la cabeza
en un gargarismo fatal:
la tarde le hiende la carótida.
Noche.

La noche segrega proyectos
de mundos flacos, sin color.
Y llega el día con su cortejo:
mañana.


3.

Nada cual la tarde, con trapos mugrientos
secando los restos de una luz ya sucia,
quitando las manchas de sol desmayado
con la complacencia de un apagavelas.

Nada cual la mañana, con sus dedos de fieltro,
franelas metafóricas de pura indiferencia,
extendiendo en lo oscuro la realidad plena
de un día aún hace poco del todo inconcebible.


4.

¿Por qué es que esa tarde despinta y desmaya y
sofoca lo que el día erigió por muy poco?

¿Por qué es que la mañana con todo ese estrépito
disipa lo que la noche a tal precio reunió?


5.

Disparate de la tarde:
porque al final el día invirtió tanto
en ocuparse, en instalar en el techo
el armatoste caro y trabajoso
del sol, en esparcir añil en el cielo
como un tintorero alucinado.

Artimaña de la mañana:
reventar toda la sábana de la noche
y detonar tantos colgantitos
de luz laboriosamente pinchados
y encendidos uno por uno, con desvelo
obsesivo de monomaníaco.


6.

Mañana, que nunca piensas dos veces
antes de remendar con tu plástico
banal el tapiz de la noche,
¡cómo eres de enorme!

Oh tarde, que tienes la desfachatez
suprema de apalear sin pudor
el pescuezo fino y albo del día:
¡cómo te envidio!


7.

La cara de esta tarde
es muda y austera, la cara de quien
asiste, no muy de cerca, a la muerte
prolongada y silenciosa de alguien
que no conoce, y no
desea conocer.

El rostro de la mañana
es el rostro frío e indescifrable
de quien contempla apático la muerte
de alguien desconocido, rostro
de quien, fuera la licencia poética,
no tiene rostro.


8.

Si acaso esta noche se extinguiera
en el féretro aéreo de la alborada,
tal como el día aún hace poco se desvaneció
en la cruda hemorragia de un crepúsculo,

será la comprobación aplastante
del triunfo de lo real insensible
sobre los sueños sublimes e inefables
de nuestros más insignes metafísicos.


9.

Todo todo es menor que la menor parte,
muchos mundos caben en una avellana.
No hay día que no muera en una tarde,
ni noche que no termine en mañana.



Paulo Henriques Britto. Nove variações sobre um tema de Jim Morrison (prosaempoema.com)
The Doors. Break On Through (To The Other Side) (youtube)
Trad. E. Gutiérrez Miranda 2016


                    ∼

Nove variações sobre um tema de Jim Morrison

You know the day destroys the night
Night divides the day.


1.
A tarde devora o dia
que já estrebucha entre nuvens.
É noite.

Manhã engole essa noite
encaroçada de estrelas.
É dia.

2.
O dia levanta a cabeça
num gargarejo fatal:
a tarde lhe rasga a carótida.
Noite.

A noite segrega projetos
de mundos magros, sem cor.
E vem o dia com seu préstito:
manhã.

3.
Nada como a tarde, trapos encardidos
enxugando os restos de uma luz já suja,
recolhendo as manchas de sol desmaiado
com a complacência de um apagador.

Nada como a manhã, com seus dedos de feltro,
flanelas metafóricas de pura indiferença,
a estender sobre o escuro a realidade plena
de um dia ainda há pouco de todo inconcebível.

4.
Por que é que essa tarde desmancha e desmaia e
sufoca o que o dia erigiu por um triz?

Por que é que a manhã como esse estrépito todo
dissipa o que a noite a tal custo ajuntou?

5.
Boçalidade da tarde:
porque afinal o dia custou tanto
a se investir, a instalar no teto
a gambiarra cara e trabalhosa
do sol, a despejar anil no céu
como um tintureiro alucinado.

Artimanhas da manhã:
despipocar todo o lençol da noite
e detonar tantos penduricalhos
de luz laboriosamente espetados
e acendidos um por um, com desvelos
obsessivos de monomaníaco.

6.
Manhã, que nunca pensas duas vezes
antes de atamancar com tua fórmica
banal a tapeçaria da noite,
como és enorme!

Ó tarde, que tens a desfaçatez
suprema de garrotear sem pejo
o pescoço fino e alvo do dia:
como te invejo!

7.
A cara desta tarde
é muda e austera, cara de quem
assiste, não de muito perto, à morte
prolongada e silenciosa de alguém
que não conhece, e nem
deseja conhecer.

O rosto da manhã
é o rosto frio e indecifrável
de quem contempla apático a morte
de alguém desconhecido, rosto
de quem, fora a licença poética,
rosto não tem.

8.
Se por acaso esta noite se extinguir
no féretro aéreo da alvorada,
tal como o dia ainda há pouco se esvaiu
na crua hemorragia de um crepúsculo,

será a comprovação esmagadora
do triunfo do real insensível
sobre os sonhos sublimes e inefáveis
dos nossos mais insignes metafísicos.

9.
Todo todo é menor que a menor parte,
muitos mundos cabem numa avelã.
Não há dia que não morra numa tarde,
nem noite que não se acabe em manhã.




☛ PyoZ ☚

14 de diciembre de 2016

Huellas perdidas



1

Lo que se puede ver en el anverso
es una leve figura imprecisa
sobre un fondo difuso:

Un personaje de alguna leyenda
olvidada hace treinta milenios;
en semiperfil, muestra

glúteos protuberantes, los brazos
alzados. La huella de un animal
se diluye en el suelo.


2

El reverso es la canción de los siglos.
La evolución de una idea sencilla
que deviene epopeya.

El héroe transluce el miedo del hombre.
Corazón rígido, lengua agrietada,
ojos anebulados,

manos ensombrecidas, pene ingrávido;
cada enigma transitando una órbita
entre el sueño y la vida.


3

La Humanidad se consume en el mito.
Los dioses se descomponen en lodos
de orgullo y desmemoria.

El tiempo se desintegra y extingue.
Viejos planetas colapsan y caen
hacia el último Cosmos.

En un cráter de un satélite inerte
la huella de un primitivo humanoide
se confunde en el polvo.

egm. 2016

☛ PyoZ ☚

9 de diciembre de 2016

Carmen R. Gillespie

Equinoccio

En algunos casos, una sucesión de arcos de color, de
un púrpura rojizo (…) aparecen dentro del arcoíris
primario. A estos se les llama arcoíris supernumerarios.
Humphrey Lloyd

Nunca puedo recordar cuál es cuál;
qué cambio de estación es equinoccio o solsticio.

Sé que en este día veintiuno, la continua
rotación del planeta se desplaza en torno a su eje,

y tú, ¡penumbra!, haces moretones en su órbita con arcos
purpúreos. La curva de cada año gira tensamente la llave

que da cuerda al impetuoso metrónomo ritual. Nosotros
quisimos oscilar en cada vuelta, los pies volando desde el suelo

contra el abismo con velas cogidas por los dientes.
Goteando cera para marcar la revolución; salpicando

esta extensión, estas estaciones de noria inclinada, por
alguna lloviznosa y ridícula razón irracional.



Carmen R. Gillespie. Equinox (versedaily.org)
Trad. E. Gutiérrez Miranda 2016


                    ∼

Equinox

"In some cases, a succession of colored arches,
of a reddish purple ... are seen within the primary
rainbow. These are called supernumerary rainbows."
—Humphrey Lloyd

I can never remember which is which,
what switch of seasons is equinox or solstice.

I do know that on this 21st day, the continual
round of this planet's roam shifts about its axis,

and you, penumbra!, bruise its orbit in purple
arcs. The curve of each year twists tight the key

that winds the brash metronome of ritual. We
wanted to swing each turn, feet winging out flat

against the chasm with candles held in our teeth.
Dripping wax to mark the revolution—trickling

this sweep, these tilted-Ferris wheel seasons, with
some drizzling, ridiculous, unreasonable reason.




☛ PyoZ ☚

6 de diciembre de 2016

Rubem Fonseca

Sopa de piedra

Uno escribía el nombre de la mujer amada con letras de pasta
mientras la sopa se le enfriaba en el plato.
Otro era mitad soledad y mitad multitud.
No les quito ojo.
Uno andaba con la espada sangrienta en la mano.
Otro fingía que sentía lo que de verdad sentía.
Este decía que no cabe en el poema el precio de las judías.
No les quito ojo.
Aquel ve la vida como origen de su inspiración;
la vida, que es comer, defecar y morir.
Todo poeta está chiflado.
No les quito ojo.
Y también tiene que estar chiflado el pintor,
y el músico y el prosista.
La locura es muy útil
para todo creador.
Incluso para los cocineros
o cualquier inventor.
No les quito ojo.
Es mejor ser tullido que ciego.
La poesía es una sopa de piedra.
Todo cabe dentro de ella.



Nota
La sopa da pedra (sopa de la piedra) es un plato tradicional portugués a base de fríjoles, carnes de ternera y de cerdo, además de oreja y cabeza, junto con tocino, chorizo, morcilla y también variedad de verduras. Su nombre proviene al parecer de la siguiente fábula:
Llegó un famélico fraile mendicante a la puerta de unos ancianos y les pidió que le dejaran tan solo una olla y bastante agua para hacer una sopa con una piedra que sacó de un bolsillo.
Los ancianos le dejaron la olla con agua y cuando el fraile la puso al fuego y metió en ella la piedra le preguntaron si no quería nada más. El fraile reconoció que quizá necesitaría algo de aceite para dar sabor. Los ancianos le dieron el aceite y también sal.
Pero cuando ya la sopa llevaba un tiempo al fuego el fraile dijo a los ancianos que lo que de verdad le iría bien sería un poco de tocino y alguna legumbre que hubieran sobrado de otras comidas…
Los ancianos se lo dieron y añadieron además otras carnes y verduras que también fueron a parar a la olla. Al final resultó una sopa muy completa con la que se saciaron tanto el fraile como los ancianos.
Sin embargo, al terminar de comer y ver la piedra en el fondo de la olla, el anciano preguntó al fraile: «¿Y qué pasó con la piedra?»
A lo que el fraile respondió: «¿La piedra? Ahora la lavaré y servirá para la próxima comida».


Rubem Fonseca. Sopa de pedra (books.google.es)
Trad. E. Gutiérrez Miranda 2016


                    ∼

Sopa de pedra

Um escrevia o nome da mulher amada com letras de macarrão
Enquanto a sopa esfriava no prato.
Outro era metade solidão e metade multidão.
Estou de olho neles.
Um andava com a espada sangrenta na mão.
Outro fingia que sentia o que de verdade sentia.
Este dizia que não cabe no poema o preço do feijão.
Estou de olho neles.
Este vê a vida como origem da sua inspiração,
A vida que é comer, defecar e morrer.
Todo poeta é maluco.
Estou de olho neles.
E também tem que ser maluco o pintor
E o músico e o prosador.
A loucura é muito boa.
Para todo o criador.
Mesmo para os cozinheiros
Ou qualquer inventor.
Estou de olho neles.
É melhor ser capenga do que cego.
A poesia é uma sopa de pedra.
Cabe tudo dentro dela.




☛ PyoZ ☚

3 de diciembre de 2016

Michael Meyerhofer

Mi madre me envió

un mensaje de texto
desde su ataúd.
Decía: Contenta
no estés aquí.
Ella siempre hace
cosas así. Dice
que es para ayudarme
a saborear el resto de
mis días. Pero yo sé
que es porque soy
el único que le queda
que no ha cambiado
de número.



Michael Meyerhofer. My Mother Sent Me (poemhunter.com)
troublewithhammers.com
Trad. E. Gutiérrez Miranda 2016


                    ∼

My Mother Sent Me

a text message
from her coffin.
It said Glad
you're not here.
She's always doing
stuff like that. She says
it's to help me
savor my remaining
days. But I know
it's because I'm
the only one left
who hasn't changed
his number.




☛ PyoZ ☚