22 de marzo de 2014

Joán de Requeixo


Cinco Cantigas de Amigo


I

Fui yo, madre, en romería a Faro con mi amigo
y de él vengo enamorada por lo que allí habló conmigo,
pues me juró que moría
por mí, tanto me quería
.

Vengo alegre de la ermita y más alegre estaré,
pues hablé yo con mi amigo, lo que siempre deseé,
pues me juró que moría
por mí, tanto me quería
.

Vengo alegre, y Dios me salve, de que a mi amigo ya vi,
pues no le pienso engañar por lo que él me dijo allí,
pues me juró que moría
por mí, tanto me quería
.



II

A Faro un día iré, madre, si os pluguiere,
a rogar que venga mi amigo, que bien me quiere,
y le diré yo con razón
la pena de mi corazón
.

Mucho yo deseé que viniera mi amigo,
que estas penas me dio, y que hablara conmigo
y le diré yo con razón
la pena de mi corazón
.

Si él recordar quisiera como quedé enamorada
y si aquí pronto viniera y lo vea yo, agraciada,
y le diré yo con razón
la pena de mi corazón
.



III

Pues vos, ay hija, queréis tan bien
a vuestro amigo, os lo mando ir a ver,
pero por mí haced algo también
que yo os lo deba siempre agradecer:
que no os conozcan por nada que sea
que yo os mando ir adonde él os vea
.

Os mando yo ir a Faro un día,
hija hermosa, a hacer oración
donde hable con vos como solía
vuestro amigo, y, Dios os dé perdón,
que no os conozcan por nada que sea
que yo os mando ir adonde él os vea
.

Y, ya que vos tanto bien le queréis,
os diré yo, hija, como hagáis:
id vos a Faro y allí lo veréis,
mas, por cuanto vos como yo amáis,
que no os conozcan por nada que sea
que yo os mando ir adonde él os vea
.



IV

Atender quiero el recado que me envió mi amigo:
que vendrá en romería a Faro a verse conmigo;
para mí tengo que venga,
no importa lo que otro tenga,
no temo de él que no venga
.

Atenderlo, madre, quiero pues me envió su recado,
y me dijo el mensajero que por mí es desdichado;
para mí tengo que venga,
no importa lo que otro tenga,
no temo de él que no venga
.

Atenderlo, madre, quiero pues él recado me envía
que vendrá a verse conmigo en Faro, en Santa María;
para mí tengo que venga,
no importa lo que otro tenga,
no temo de él que no venga
.

Que pronto él a mí no venga yo no creo que así sea
ni que mucho vivir pueda en lugar que él no me vea;
para mí tengo que venga,
no importa lo que otro tenga,
no temo de él que no venga
.



V

Amiga, quien hoy tuviera
el recado de mi amigo
y ya decirle pudiera
que veniera a hablar conmigo
donde él siempre quería
hablarme y nunca podía
.

Si él recibe mi recado,
nada sé que lo detenga
y amiga, y de muy buen grado,
que él muy pronto no venga
donde él siempre quería
hablarme y nunca podía
.

Do lo vi la vez pasada
lo aguardaré yo, bonita,
hermosa y agraciada,
en Faro, allí en la ermita,
donde él siempre quería
hablarme y nunca podía
.



Nota
Santa María do Faro: Ermita situada en la cima del monte Faro, ayuntamiento de Chantada, Galicia.

Universo Cantigas. Joan de Requeixo
B. D. Lírica Profana Galego-Portuguesa. Johan de Requeixo
Cantigas Medievais Galego Portuguesas. João de Requeixo
Rip Cohen, 500 Cantigas d’ Amigo: Edição Crítica / Critical Edition
Trad. E. Gutiérrez Miranda 2014




I

Fui eu, madr’, en romaría a Faro con meu amigo
e venho del namorada por quanto falou comigo,
ca mi jurou que morría
por mí, tal ben mi quería.

Leda venho da ermida e desta vez leda serei,
ca falei con meu amigo, que sempre muito desejei,
ca mi jurou que morría
por mí, tal ben mi quería.

D’ u m’ eu vi con meu amigo, vin leda, se Deus mi perdón,
ca nunca lhi cuid’ a mentir por quanto m’ ele diss’ entón,
ca mi jurou que morría
por mí, tal ben mi quería.


II

A Faro un día irei, madre, se vos prouguer,
rogar se verría meu amigo, que mi ben quer,
e direilh’ eu entón
a coita do meu coraçón.

Muito per desejei que venhesse meu amigo,
que m’ estas penas deu, e que falasse comigo
e direilh’ eu entón
a coita do meu coraçón.

Se s’ el nembrar quiser como fiquei namorada
e se cedo venher e o vir eu, ben talhada,
e direilh’ eu entón
a coita do meu coraçón.


III

Pois vós, filha, queredes mui gran ben
voss’ amigo, mándovol’ ir veer,
pero fazede por mí unha ren
que aja sempre que vos gradecer:
non vos entendan per ren que seja
que vos eu mand’ ir u vos el veja.

Mándovos eu ir a Far’ un día,
filha fremosa, fazer oraçón
u fale vosco como soía
o voss’ amig’, e, se Deus vos perdón,
non vos entendan per ren que seja
que vos eu mand’ ir u vos el veja.

E, pois lhi vós mui gran ben queredes,
direivos, filha, como façades:
ídevos a Far’ e ve-lo edes,
mais, por quanto vós comig’ amades,
non vos entendan per ren que seja
que vos eu mand’ ir u vos el veja.


IV

Atender quer’ eu mandado que m’ enviou meu amigo:
que verrá en romaría a Far’ e veers’ á migo,
e por én tenh’ eu que venha,
como quer que outrén tenha,
non tem’ eu del que non venha.

Atendelo quer’ eu, madre, pois m’ enviou seu mandado,
ca mi diss’ o mandadeiro que é por mí mui coitado,
e por én tenh’ eu que venha,
como quer que outrén tenha,
non tem’ eu del que non venha.

Atende-lo quer’ eu, madre, pois m’ ele mandad’ envía
que se verría veer migo en Far’, en Santa María,
e por én tenh’ eu que venha,
como quer que outrén tenha,
non tem’ eu del que non venha.

Que el log’ a mi non venha non tenh’ eu per ren que seja
nen que muito viver possa en logar u me non veja
e por én tenh’ eu que venha,
como quer que outrén tenha,
non tem’ eu del que non venha.


V

Amiga: quen oje ouvesse
mandado do meu amigo
e lhi ben dizer podesse
que venhesse falar migo
alí u sempre quería
falar mig’ e non podía.

Se de mí ouver mandado,
non sei ren que o detenha,
amiga, pelo seu grado,
que el mui cedo non venha
alí u sempre quería
falar mig’ e non podía.

U foi mig’ outra vegada
atendelo ei, velida,
fremosa e ben talhada,
en Faro, ena ermida,
alí u sempre quería
falar mig’ e non podía.




☛ PyoZ ☚