8 de febrero de 2014

Joán García


Dúas Cantigas de Amigo


I

Damas: han hecho irse de aquí
a mi amigo a mi pesar,
y al que este mal me fue a buscar,
le haga Dios por ello así:
que le venga, igual que a mí, un buen
pesar donde deseara bien
.

Y caiga en poder del amor
y nada le pueda valer,
y al que este mal me fue a hacer,
le haga así Nuestro Señor:
que le venga, igual que a mí, un buen
pesar donde deseara bien
.

Pues le han hecho irse por mal
de mí y de estos mis dos,
ojos, al que esto me hizo, Dios
le cause pronto daño tal
que le venga, igual que a mí, un buen
pesar donde deseara bien
.

Y de Dios le venga también,
o de mí, o de no importa quién.



II

Mi amigo, aquel al que yo siempre amé
mucho más que a mí, ni a nada igual,
fue a ver a otra dama, para mi mal,
mas yo, necia, cuando me percaté,
no supe cómo poderme vengar
sino lloré cuanto quise llorar
.

Lo amé más que a mí ni a nada tan bien,
desde que lo vi, y me hizo sufrir
tan gran pesar que hube de morir,
mas yo, necia, qué le hice en desdén:
no supe cómo poderme vengar
sino lloré cuanto quise llorar
.

Sabe ahora Dios que en mi corazón
nunca puse a nadie en su lugar,
y ahora me causó tan gran pesar,
mas yo, necia, qué le hice a la sazón:
no supe cómo poderme vengar
sino lloré cuanto quise llorar
.



Universo Cantigas. Joan Garcia
B. D. Lírica Profana Galego-Portuguesa. Johan Garcia, sobrinho de Nun' Eanes
Cantigas Medievais Galego Portuguesas. João Garcia
Rip Cohen, 500 Cantigas d’ Amigo: Edição Crítica / Critical Edition
Trad. E. Gutiérrez Miranda 2014




I

Donas: fezeron ir d’ aquí
o meu amig’ a meu pesar,
e quen m’ este mal fui buscar,
guíselhi Deus por end’ assí:
que lhi venha, com’ a mí vén,
pesar onde desejar ben.

E véjas’ en poder d’ amor
que ren non lhi possa valer,
e quen m‘ este mal foi fazer,
guíselh’ assí Nostro Senhor:
que lhi venha, com’ a mí vén,
pesar onde desejar ben.

Ca o fezeron ir por mal
de mí e destes olhos meus,
e quen m’ este pesar fez, Deus
lhi mostre cedo pesar tal
que lhi venha, com’ a mí vén,
pesar onde desejar ben.

E vénhalhi pesar por én
de Deus ou de mí, ou d’ alguén.


II

O meu amigo, que eu sempr’ amei
des que o vi mui máis ca min nen al,
foi outra dona veer, por meu mal,
mais eu, sandía, quando m’ acordei,
non soub’ eu al en que me del vengar
senón chorei quanto m’ eu quis chorar.

Máilo amei ca min nen outra ren
des que o vi, e foim’ ora fazer
tan gran pesar que ouvera morrer,
mais eu, sandía, que lhe fiz por én:
non soub’ eu al en que me del vengar
senón chorei quanto m’ eu quis chorar.

Sab’ ora Deus que no meu coraçón
nunca ren tivi eno seu logar,
e foimi ora fazer tan gran pesar,
mais eu, sandía, que lhe fiz entón:
non soub’ eu al en que me del vengar
senón chorei quanto m’ eu quis chorar.




☛ PyoZ ☚