25 de julio de 2024

Aquilino Iglesia Alvariño

Rosalía de Castro

¡Ay, la lluvia larga! Sobre los puentes, hierba de sueño.
—Peñascos, peñascos de noche y mochuelos niños.

—Rueda, blanco y alegre, molino blanco, alegre caño.
—El agua parada en los ojos, ¿qué sueños muele?

¿Dónde está la tórtola tortolilla?
¡Ay! ¿qué ramita de viento,
cerezo de aire florido?

—Dadme un sol muy dulce para un viejo olivo que hay en Adina.
—Ya cantan los gallos en las eras. ¡Levanta, niña!

¡Airiños, airiños aires, de negras penas muy quitadores!
—Y vacas amarillas en las colinas. ¡Canta, mi niña!

¡Ay, aquella voz quebrada!
¿En qué baranda de luna,
¡ay!, en qué verde baranda?

—¡Ay, las barcas alegres que lleva el Ulla, tu fuerte río!
—¡Muchachas risueñas de Tállara, canciones huérfanas!

—¡Ay, las vegas verdes de maizales y viento nuevo!
—Palomitas, palomitas pálidas, frías de noche.

Palomita de vidrio frío
en la sombra de la noche larga,
sin gallos de amor ni río.

Ahora el cuco de abril,
¿en que altos alisos
cantará abriles sin fin?



Nota. Adina: nombre con que también se conoce a Iria Flavia, Padrón, donde fue enterrada Rosalía. Tállara: lugar del municipio de Lousame, en la provincia de La Coruña. Ulla: segundo río más importante de Galicia, que pasa por Padrón y desemboca en la ría de Arosa.
Biografía de Aquilino Iglesia Alvariño (dbe.rah.es)
L. Rodríguez Gómez. Lectura temática da poesía de Aquilino Iglesia Alvariño (poesiagalega.org)
Trad. E. Gutiérrez Miranda 2024


                    ∼

Rosalía de Castro
(Ed. X. Alonso Montero, 1986)

Ai, a chuva longa! Sobor das pontes, herba de sono.
—Penedos, penedos de noite e mouchos neniños.

—Roula, branco e ledo, muíño branco, leda caneta.
—A i-auga parada dos ollos, qué sonos moe?

Ónde está a rula ruliña?
Ai!, que galliña de vento,
cerdeira de aire frolida?

—Daime un sol moi doce pra un vello olivo que hai en Adina.
—Xa cantan os galos nas airas. Érguete, nena!

—Airiños, airiños aires, de negras penas quitadoriños!
—E vacas marelas nos cómaros. Canta, neniña!

Ai, aquela voz quebrada!
En qué varanda de lúa,
ai!, en qué verde varanda?

—Ai, as barcas ledas, que leva o Ulla, teu forte río!
—Meniñas alegres de Tállara, cántigas orfas!

—Ai, as veigas verdes de milleirales e vento novo!
—Pombiñas, pombiñas pálidas, frías de noite.

Pombiña de vidro frío,
na sombra da noite longa,
sin galos de amor nin río.

Agora o cuco de abril,
en qué altos amieiros
cucará abriles sin fin?




Rosalía de Castro
(Normas 1982)

Ai, a choiva longa! Sobor das pontes, herba de sono.
—Penedos, penedos de noite e mouchos neniños.

—Roula, branco e ledo, muíño branco, leda caneta.
—A auga parada dos ollos, que sonos moe?

Onde está a rula ruliña?
Ai!, que galliña de vento,
cerdeira de aire florida?

—Dádeme un sol moi doce pra unha vella oliveira que hai en Adina.
—Xa cantan os galos nas airas. Érguete, nena!

—Airiños, airiños aires, de negras penas quitadoriños!
—E vacas marelas nos cómaros. Canta, neniña!

Ai, aquela voz quebrada!
En que varanda de lúa,
ai!, en que verde varanda?

—Ai, as barcas ledas que leva o Ulla, o teu forte río!
—Meniñas alegres de Tállara, cántigas orfas!

—Ai, as veigas verdes de milleirales e vento novo!
—Pombiñas, pombiñas pálidas, frías de noite.

Pombiña de vidro frío
na sombra da noite longa,
sen galos de amor nin río.

Agora o cuco de abril,
en que altos amieiros
cucará abrís sen fin?


☛ PyoZ ☚