24 de julio de 2024

Aquilino Iglesia Alvariño

Petöfi

Hasta Kiskörös mismo llegaban los senderos de hierba verde.
Hasta Kiskörös mismo, las colinas verdes de las vegas de Hungría.
Hasta el mismo Kiskörös, los verdes de las vegas de rosas amarillas.
Hasta Kiskörös con alegres canciones del Danubio.

Era un tiempo de largas espadas brillantes,
en el que los poetas morían con una rosa en el pecho
y un poema que nunca se pudo terminar.

Corazones como claras banderas
encendían el viento asombrado.
Y la voz siempre concluía en una rosa abierta de sangre.

Viudas de vivos trágicos
mataban al amanecer tristes lámparas desveladas.

Eran pequeñas las noches de largos besos salados y amargos,
en las que se paraba el negro de la ruleta de los conspiradores.

¡Ay, Petöfi, Petöfi, dulce poeta de los amaneceres como espadas!
¡Ay, Petöfi, Petöfi, dulce poeta de los adioses para siempre!

¡Como revoloteaban las capas de los cosacos en Segesvár!



Nota. Sándor Petöfi, nacido en Kiskörös, Hungría, desapareció en la batalla de Segesvár (actual Sighișoara) contra las tropas rusas, quizá muerto bajo el sable de un cosaco.
Aquilino Iglesia Alvariño, Petöfi (books.google.es)
Biografía de Aquilino Iglesia Alvariño (dbe.rah.es)
L. Rodríguez Gómez. Lectura temática da poesía de Aquilino Iglesia Alvariño (poesiagalega.org)
Trad. E. Gutiérrez Miranda 2024


                    ∼

Petöfi
(Ed. X. Alonso Montero, 1986)

Hasta Kiskörös mismo chegaban os carreiriños de herba verde.
Hasta Kiskörös mismo, os cómaros verdes das veigas de Hungría.
Hasta o mismo Kiskörös, os verdes das veigas de rosas amarelas.
Hasta Kiskörös con canciós ledas do Danubio.

Era un tempo de longas espadas brillantes,
en que os poetas morrían cunha rosa no peito
e un poema que nunca se puido rematar.

Corazós coma craras bandeiras
alcendían o vento pasmado.
E a voz sempre se finaba nunha rosa aberta de sangre.

Viudas de vivos tráxicos
mataban ô mencer tristes lámparas desveladas.

Eran pequenas as noites de longas chuchas salgadas e amargues,
nas que se paraba o negro da ruleta dos conspiradores.

Ai, Petöfi, Petöfi, doce poeta dos menceres coma espadas!
Ai, Petöfi, Petöfi, doce poeta dos adioses [sic] pra sempre!

Cómo revoaban as capas dos cosacos en Segosvar!




Petöfi
(Normas 1982)

Ata Kiskörös mesmo chegaban os carreiriños de herba verde.
Ata Kiskörös mesmo, os cómaros verdes das veigas de Hungría.
Ata o mesmo Kiskörös, os verdes das veigas de rosas amarelas.
Ata Kiskörös con cancións ledas do Danubio.

Era un tempo de longas espadas brillantes,
en que os poetas morrían cunha rosa no peito
e un poema que nunca se puido rematar.

Corazóns coma claras bandeiras
acendían o vento pasmado.
E a voz sempre finaba nunha rosa aberta de sangue.

Viúvas de vivos tráxicos
mataban ó mencer tristes lámpadas desveladas.

Eran pequenas as noites de longas chuchas salgadas e amargas,
nas que paraba o negro da ruleta dos conspiradores.

Ai, Petöfi, Petöfi, doce poeta dos menceres coma espadas!
Ai, Petöfi, Petöfi, doce poeta dos adeuses pra sempre!

Como revoaban as capas dos cosacos en Segesvár!


☛ PyoZ ☚