4 de enero de 2016

Celso Emilio Ferreiro

Flor de otoño

Te daré dolor, con el tiempo, vida,
porque me aguardan lejos, ya me espera
un camino sin luz, una amargura
que ya me está creciendo, ya me trepa
como una flor de otoño en un sendero.

Yo te daré dolor, te daré acerbas
lágrimas al alba en noches huidizas,
pues siento en mi adentro la dura piedra
que para dormir Dios pone allá al fondo
de todas las secretas
olas del mar, que no serán palabras,
ni siquiera son aire, o voz siquiera.

Te daré dolor, con el tiempo a tiempo,
dolor sin ti, sin mí, sin la serena
canción de esta mi vida que me muere,
que me muele, moliendo ya a mi vera;
moliéndome despacio voy muriendo,
como el mar muele al mar, una mar llena,
que muere cada día desde siempre
(yo te daré dolor) la mar inmensa.



Celso Emilio Ferreiro. Frol de outono (sonhosulagado.pressbooks.com)
Trad. E. Gutiérrez Miranda 2016


                    ∼

Frol de outono

Eu daréiche delor, co tempo, vida,
porque me agardan lonxe, xa me espera
un camiño sin luz, unha tristura
que xa me está medrando, xa me medra
coma unha frol de outono nun carreiro.

Eu daréiche delor, daréiche acedas
bágoas no albor de noites fuxidías,
pois sinto no meu dentro a dura pedra
que pra durmir pon Dios alá no fondo
de tódalas segredas
ondas do mar, que non serán palabras,
nin xiquera son ár, nin voz xiquera.

Eu daréiche delor, co tempo a tempo,
delor sin ti, sin min, sin a sinxela
cantiga de esta vida que me morre,
que me moe, moendo a miña veira;
moéndome amodiño vou morrendo,
coma a mar moe ó mar, unha mar chea,
que morre cada día dende sempre
(eu daréiche delor) a mar inmensa.


☛ PyoZ ☚