En el hemiciclo sus señorías
se comen las lenguas,
en los despachos los rateros limpian
sus guantes blancos
y en las calles policías de negro
juegan al tiro al rojo;
si quieres paz
haz el amor y prepara la guerra.
Las ondas repiten necias el mantra
de la deuda a cero,
los diarios ríen el advenimiento
del nuevo régimen
y en los programas los especialistas
se chupan las pollas:
si quieres paz
haz el amor y no olvides la guerra.
Las marionetas mostrencas se ahorcan
en sus propios hilos,
el loco hace limpios trucos de magia
con su gorra de béisbol,
y el payaso está enterrando a las víctimas
de la gran broma.
Si quieres paz
haz el amor y disponte a la guerra.
18 de mayo de 2012
Si vis pacem
11 de mayo de 2012
Plegaria al dios de la nada
Me ignorarán los fatuos,
gota ten piedad de mí;
me censurarán los necios,
vaho ten piedad de mí;
me perseguirán los lerdos,
chispa ten piedad de mí;
me descubrirán los bobos,
mota ten piedad de mí;
me denunciarán los sandios,
lluvia ten piedad de mí;
me prenderán los torpes,
viento ten piedad de mí;
me encerrarán los memos,
rayo ten piedad de mí;
me acusarán los ñoños,
roca ten piedad de mí;
me culparán los simples,
charco ten piedad de mí;
me juzgarán los lelos,
soplo ten piedad de mí;
me condenarán los cortos,
pira ten piedad de mí;
me lincharán los listos,
mármol ten piedad de mí.
Me olvidarán los días;
tiempo, oh tiempo, ten piedad de mí.
1 de mayo de 2012
Cantigas de Henriq d’Arousa. 2
XIV
Quen de amores fala
moito cala,
canta o merlo na malva,
meu amigo.
Quen amores tivo
certo estivo,
canta o merlo no acivro,
meu amigo.
Quen xa amores minte
se arrepinte,
canta o merlo nos vimes,
meu amigo.
Quen a amores serve
arde e ferve,
canta o merlo na sebe,
meu amigo.
Quen amores conta
non remonta,
canta o merlo na horta,
meu amigo.
Quen de amores sabe
ben precave,
canta o merlo na laxe,
meu amigo.
Quen xa amores foxe
brúa e roxe
canta o merlo na fonte,
meu amigo.
Quen amores cala
pouco fala,
canta o merlo nas canas,
meu amigo.
Quen amores houbo
ben o soubo,
canta o merlo entre os toxos,
meu amigo.
XV
Venta outro airiño no meu eirado
e nos plantíos da verde leira,
eu amigo hei,
non volo negarei.
Sopra outro vento na miña eira
e nas plantiñas do verde eixido,
eu amigo hei,
non volo negarei.
Venta no eido reverdecido,
sopran airiños no verde prado,
eu amigo hei,
non volo negarei.
XVI
Eu vou buscala,
e vou collela,
a fita dos cabelos
levouma meu amigo.
Ai que é vermella,
ai que é encarnada,
a fita dos cabelos
meu amigo colleuma.
I era encarnada,
i era vermella,
a fita dos cabelos
levouma meu amigo.
E vou por ela,
eu vou quitarlla,
a fita dos cabelos
meu amigo colleuma.
E vou sacarlla,
eu vou por ela,
a fita dos cabelos
roubouma meu amigo.
XVII
Baixaran os cabalos beber á fonte,
vinde miñas amigas a xunta a ponte,
pasa meu amigo
i eu ca vista non o sigo.
Corrían os poldriños pola ribeira,
imos miñas meniñas onda a abeleira,
pasa meu amigo
i eu cos ollos non o sigo.
Vinde meniñas ghopas beira da fonte,
cómpre falar dos mozos de hoxe e onte,
pasa meu amigo
i eu ca vista non o sigo.
Imos nenas bonitas baixo a abeleira,
vinde dicir de amores na randeeira,
pasa meu amigo
i eu cos ollos non o sigo.
Cómpre dicir dos días de agora e onte,
foran os cabaliños choupar na fonte,
pasa meu amigo
i eu ca vista non o sigo.
Imos contar das noites na randeeira,
ían poldros salvaxes pola ribeira,
pasa meu amigo
mais eu co maxín o sigo.
XVIII
As aves todas do aire
viñeran voar
onda a beiramar
e meu amigo
non quería acordar.
Os peixes todos do mar
viñeran nadar
á orela da ría
e meu amigo
espertar non quería.
As bestas todas da terra
viñeran andar
ribeira do mar
e meu amigo
non quería espertar.
Tódolos seres do mundo
viñeran estar
á beira da ría
e meu amigo
acordar non quería.
Tódolos bicos do mundo
viñéralle eu dar
beiriña do mar
e meu amigo
houbo alí espertar.
XIX
Vou mira-lo alto mar
e mais na praia nadar
con meu amigo.
Vou mira-las augas fondas
e mais nadar entre as ondas
con meu amigo.
Cedo vou nadar á praia
con retranca e mais sen saia
con meu amigo.
Entre as ondas vou nadar
amodiño e devagar
con meu amigo.
E sen saia e con retranca
hei nadar na praia branca
con meu amigo.
Amodiño polas ondas
vou nada-las augas fondas
con meu amigo.
Na praia branca hei nadar
e mais mira-lo alto mar
con meu amigo.
XX
Na mañanciña de calma morna
o mariñeiro vén na súa dorna,
devala a maré
i el meu amigo é.
Cando as gaivotas saen dos niños
trae bo peixe e á casa torna,
devala a maré
i el meu amigo é.
Pra os cons da ría corvos mariños
e mais gaivotas voan dos niños,
devala a maré
i el meu amigo é.
Ca mañanciña na calma morna
van pola ría corvos mariños,
devala a maré
i el meu amigo é.
Trae bo peixe e á casa torna
o meu mariñeiro na súa dorna
e enche a maré
i el meu amigo é.
XXI
Chía o moucho no piñeiral
e a curuxa voa no val,
leda axúntome eu
con meu amigo.
Pasa a lúa sobre a montaña,
vai baixando no fío a araña,
leda quedara eu
con meu amigo.
Trila o merlo contra a silveira
e sube o sol pola ribeira,
leda érgome eu
con meu amigo.
XXII
Díxenche que a ninguén lle importa
quen vén bater na miña porta,
meu amigo
inda cedo foi no caxigo.
Dígoche que ninguén debate
quen vén á miña porta e bate,
meu amigo
inda antes veu ó poxigo.
Díxenche que a ninguén lle ten
quen bate á miña porta e vén,
meu amigo
inda hoxe comeu pantrigo.
Dígoche que ninguén bufiña
quen vén bater na porta miña,
meu amigo
inda agora lambeu no figo.
XXIII
O cervo na ría da auga escapaba
i eu, coitadiña, choraba a porfía,
meu amigo vai no mar
e non hai lume no lar.
O cervo na praia a auga fuxía
i eu, malpocada, doía e penaba,
meu amigo vai no mar
e non hai lume no lar.
Ai eu, coitadiña, que tanto choraba,
ó lonxe o arroaz brincaba na ría,
meu amigo vai no mar
e non hai lume no lar.
Ai eu, malpocada, penaba e doía
ó lonxe o arroaz na auga choutaba,
meu amigo vai no mar
e non hai lume no lar.
Ai eu, coitadiña, que tanto penaba,
ai eu, malpocada, choraba a porfía,
meu amigo vai no mar
e non hai fume no lar.
O cervo na praia a auga fuxía,
na ría o arroaz pra lonxe escapaba,
meu amigo vai no mar
e non hei lume no lar.
XXIV
Levantouse a fermosa,
ergueuse ca alborada
e foi lava-las coitas,
alá no río, ai meu amigo,
fun ca alborada.
Erguérase a ben feita,
levantouse ca alba
e foi lava-las penas,
alá no río, ai meu amigo,
fun ca alborada.
Levantouse a ben dada,
erguérase co abrente
e foi lava-las mágoas,
alá no río, ai meu amigo,
fun ca alborada.
E foi lava-las coitas
e a auga llas levaba,
leváballe cas mágoas,
alá no río, ai meu amigo,
fun ca alborada.
E a auga llas levaba,
leváballe cas penas
e xa nunca tornaban,
alá no río, ai meu amigo,
fun ca alborada.
XXV
A aguia sobre o cavanco
fixo un debuxo branco,
e meu amigo, ulo?
O raposo no trebello
puxo un sinal vermello,
e meu amigo, ulo?
O lobo, do meu tesouro
deixou un fío mouro,
ai meu amigo, ulo?
XXVI
Ten a ribeira baixa un cheiro acerbo
onde antes augas claras bebía o cervo,
o río vén doente,
ai meu amigo.
Corren nas abas verdes de xesta e toxo
frascas e reboutallos que meten noxo,
o monte está doente,
ai meu amigo.
Lixos e porcalladas enchen a praia
e o arroaz polas ondas bagoa e laia,
o mar está doente,
ai meu amigo.
Ti e mais eu, meu amigo, nus sobre a area
somos outra merdiña que dá a marea,
o mundo vai doente,
ai meu amigo.